Routebeschrijving voor Saluti dall'Italia

Het kleine stadje ligt op de enorme grindoevers van de rivieren Tagliamento en Meduna, die duizenden jaren lang stenen uit de Friulische Dolomieten hebben meegesleurd en vermalen.

Na een lange wandeling door de grindbanken met hun schaarse begroeiing laten we ons graag verwennen en genieten van een glaasje lokale wijn bij de regionale keuken.

Het dorp Spilimbergo is vlakbij en staat bekend om de productie van keramische mozaïeken. Er worden ook cursussen aangeboden voor geïnteresseerden. We bewonderen enkele van deze kunstwerken, in de vorm van portretten, op de begraafplaats van Vivaro.

We hebben voor camping Venezia Village gekozen vanwege de goede verbindingen met het openbaar vervoer.

Met buslijn 5 zitten we na 2 haltes al midden in de actie, zwemmend met de stroom toeristen en wringend door de smalle straatjes van de stad, geflankeerd door etalages van waaruit de rijkelijk vormgegeven carnavalsmaskers ons toelachen.

We steken talloze bruggen over en vangen af en toe een glimp op van een typisch Venetiaanse gondel met een slimme gondelier. Velen van hen, zo lijkt het, worden nog steeds rages omdat de grote toeristenmassa's - gelukkig voor ons - nog niet zijn aangekomen.

Ook het glasblaaseiland Murano staat op ons programma. Het is gemakkelijk te bereiken met de vaporetto. De kunstwerken van glas in de meest uiteenlopende vormen en kleuren in de rijen displays nodigen uit tot verwondering en aankoop.

Als ervaren buschauffeurs nemen we vandaag lijn 7, die voor onze camping stopt, en besparen ons de steile klim naar het centrum van de oude stad.

Met volle kracht bestormen we het monumentale fort van San Marino en veroveren al wandelend de ene verdedigingstoren na de andere. Verrukt over de hoeveelheid terrasjes en restaurants, duurt het niet lang voordat we ons neerleggen voor een kleine pauze. Een kleine espresso geeft ons voldoende brandstof voor de verdere klim.

Talloze uitstallingen van exclusieve lederwaren, harnassen en speelgoed voor de kinderen vragen totale aandacht.

In de basiliek is het tijd voor een moment stilte. Na deze korte ontspanning zijn er nog genoeg fotomotieven van de historische gebouwen en monumenten of het landschap dat aan onze voeten ligt.

Onze staanplaats op Mimosacamping ligt, hoe kan het mooier, op steenworp afstand van de kust.

Een kilometers lang strand recht voor de deur lokt ons tot een wandeling over een nog slapende boulevard.

Veel afhaalmaaltijden worden eerst voor de gasten klaargemaakt.

We hebben het geluk om een tafel te bemachtigen in een exclusief restaurant dat al open is en onszelf te trakteren op een heerlijk bereid menu van gebakken vis, groenten en patat, samen met een glas wijn. "Groet!"

Het strand van het voormalige vissersdorp, dat zich heeft ontwikkeld tot een toeristische trekpleister, wordt nu beukt door krachtige golven die door de storm worden aangewakkerd als we aankomen.

We zoeken daarom in de kronkelende, smalle straatjes van de middeleeuwse oude stad een rustiger gebied op dat niet zo aan de wind is blootgesteld. Nabijgelegen prehistorische vondsten tonen aan dat er al sinds de Bronstijd mensen actief waren in deze regio.

Steile trappen bergop leiden ons naar het Castello en van daaruit hebben we een prachtig uitzicht op de Faraglione Pizzomunno , die door de eeuwig knagende krachten van het water is ontstaan en nu als een kerktoren op het zandstrand uittorent en de eenzaam surfen.

Een stormachtige nacht wordt gevolgd door regen. Dat maakt niet uit. We zijn sowieso niet van plan om hier nog langer te blijven. We waren in staat om de sfeer van het kleine stadje Lesina vast te leggen, dat we bereikten na een korte rit tijdens een avondwandeling.

Aangezien we pas 80 kilometer verder in Manfredonia de volgende open camping vonden, besluiten we vandaag daarheen te rijden en van daaruit dagtochten te maken.

Het schiereiland Gargano heeft zoveel meer te bieden dan de eindeloos lange zandstranden, die ons altijd hebben betoverd met hun charme. We hebben thuis ijverig veel schelpen verzameld voor onze kleinkinderen en hebben ze al veilig opgeborgen.

Het weer heeft het goed voor, want in de middag stopte het weer met regenen en niets staat onze ontdekkingsdrang nog in de weg.

Vandaag beginnen we met een sightseeingtour met onze WOMO. Na een korte rit over een doorgaande weg met olijfbomen, leidt de route steil omhoog, bocht voor bocht, naar S.Giovanni , een van de vele bedevaartsoorden op de berg. Vandaag, na zijn heiligverklaring door paus Johannes II, waakt Pater Pio op veel plaatsen als een standbeeld over zijn kudde.

Daarna gaan we, net als de pelgrims, verder naar Monte Sant'Angelo , maar niet te voet. Ook hier klampen de huizen zich vast aan de helling, zoals voorheen in S.Giovanni .

Door de honger geplaagd omdat er nauwelijks open restaurants te vinden zijn, stuiten we per ongeluk op een klein restaurantje. Als enige gasten hebben we het comfort van individuele service en genieten we van een uitstekende regionale keuken.

Nu hebben we alleen nog een middagkoffie nodig. We trakteren ons erop op een rustplaats midden in het Forest Umbro National Park nadat we dit oerbos met zijn enorme bomen hebben bewonderd, die momenteel in een zachtgroene lentewoede verkeren.

Het Castel del Monte , een middeleeuws kasteel gebouwd door de Hohenstaufen-keizer Frederik II , torent majestueus op zijn rots in de regio Apulië boven de Andria- vlakte uit. De achthoekige, torenhoge structuur met zijn torens op elke hoek lijkt zeer stabiel en stevig met de grond verbonden. Dit architectonische kunstwerk staat nu op de Werelderfgoedlijst na een renovatie in de jaren '70 en trekt veel toeristen aan.

Tot onze verbazing vinden we niet ver weg een natuurpark met talloze bloeiende planten, die ons tegemoet schijnen in het tegenlicht van de zon. Tijdens een korte wandeling door dit gebied ontdekken we de eerste trulli , typische ronde gebouwen in Apulië gemaakt van gelaagde stenen. Steeds weer komt het Castel op de achtergrond in beeld. Ik kan me goed voorstellen dat de keizer vanuit de ramen van zijn kasteel zijn onderdanen in het vizier had.

Alberobello staat bekend om zijn dorp met talloze ronde trulli uit vervlogen tijden die liefdevol zijn gerestaureerd. De ronde huizen zijn gebouwd van gestapelde plavuizen, die naar boven toe taps toelopen en in een punt samenkomen. Vaak vormt een steen met een symbolisch karakter het uiteinde van het dak, of worden de dakshingles ermee beschilderd. Volgens een ambitieuze winkelverkoper zijn deze magische symbolen nog steeds in veel religies of tekens van de dierenriem te vinden.

Tegenwoordig is het dorp druk met restaurants, souvenirwinkels en natuurlijk met toeristen.

Bij het verlaten van dit handelsgebied komt men in een rustige buurt waar de huizen nog steeds bewoond of in gebruik zijn als vakantiewoningen.

Steeds weer komen we de tegenstellingen tussen de oude en de moderne manier van leven tegen.

Vandaag is niet alleen wasdag in Trullihausen. Huishoudelijk werk wacht ook op mij in WOMO 66. Na het werk wordt de dag afgesloten met een koffiepauze.

We schakelen moedig en gewetenloos tussen de tijdperken van de mensheid.

Vandaag zijn we met vol enthousiasme geland in het Neolithicum bij de Sassi di Matera, een grotnederzetting van onze voorouders. Als je goed kijkt, kun je in deze woningen nog steeds mensenlevens ontdekken - en stel je voor, ze kunnen zelfs mobiele telefoons gebruiken.

We volgen natuurlijk ook het toeristenpad en merken dat de kruisweg hier ontworpen lijkt te zijn met affiches van werken van Michelangelo, passend bij de Passie van Christus. Onze fotoreis wordt al geruime tijd begeleid door plechtige, klassieke muziek die zich als mist in november over de kloof verspreidt.

Om deze uitnodigende Stille Week-meditatie nog langer te kunnen volgen, blijven we nog even hangen in een klein koffiehuisje met een espresso met uitzicht op het uitgestrekte landschap.

Als het regent, keren we Matera de rug toe en trekken we verder naar het zuiden. Maar zelfs regen heeft zijn eigen charme. Het zicht door de voorruit van onze WOMO is als een televisiescherm, waarop sfeervolle kiekjes van een landschap verschijnen, dan weer meteen verdwijnen en vervangen worden door het volgende.

Monumentale gebouwen zijn in de verte te zien als je goed kijkt. Gebouwskeletten verschijnen steeds vaker langs de kant van de weg, waarschijnlijk tevergeefs wachtend op hun voltooiing.

Aangekomen in Cropani Marina is de regen alweer opgetrokken en beleven we een heerlijke, ontspannen afsluiting van de dag met een avondsfeer op het strand.

We komen terecht op een camping in de buurt van Soverato . De oprit over hobbelige, bochtige wegen, of beter gezegd onverharde wegen, is goed bewegwijzerd, maar behoorlijk avontuurlijk, omdat onze WOMO dapper moest weerstaan om in zijn afzonderlijke delen te vallen. Onze staplaats bij het strand bleek des te mooier. Zand, zee, het geluid van golven - we houden van deze sfeer en maken een lange wandeling.

Tropea is er een de reis waard. De volgende ochtend pakken we onze zeven spullen in om ervoor te zorgen dat ze onbreekbaar en schokbestendig zijn en rijden erheen over een bochtige, berg- en dalweg. Een uitzicht op de azuurblauwe zee of de groene hellingen op de bergwand inspireert ons keer op keer.

De stad Tropea is gebouwd op tufsteen en vereist uitgebreide bescherming om te voorkomen dat de gebouwen vallen. De toeristische trekpleister naast de oude stad is de kerk van Santa Maria dell Isola. Gebouwd op een rots aan zee, houdt het eeuwenlang van bovenaf de stad in de gaten.

In de nevel aan de horizon is de vulkaan Stromboli vandaag nauwelijks zichtbaar aan de hemel. Het natuurspektakel van zijn vuurspuwende gedrag is op bekende data te bewonderen. Daar kunnen we waarschijnlijk geen getuige van zijn.

Vol goede moed beginnen we 's morgens vroeg (9 uur) aan het kapen van een veerboot in Villa S. Giovanni voor de overtocht naar Sicilië. De aankomst via de kustweg met vele onbeschrijflijke uitzichten op zee en het unieke landschap wordt een echt avontuur. We buigen over een aantal haarspeldbochten, wurmen ons door de smalle straatjes van de doorgaande wegen en zijn allebei druk bezig met uitkijken voor voetgangers, auto's die op de 2e baan geparkeerd staan en stoepranden om ze niet te raken.

Een plotselinge klap en mijn gestreste pols schiet omhoog. Nu is gebeurd wat niet had mogen gebeuren. Onze WOMO kuste de rand van een muur die uitsteekt in de straat met de zijspiegel. Godzijdank gebeurde er niets. De ingeklapte spiegel werd weer opgezet, onze verhitte gemoederen verslapten en we vervolgden nog aandachtiger het pad. De veelgeprezen kust van Amalfi biedt waarschijnlijk een vergelijkbaar panorama en is waarschijnlijk niet minder uitdagend.

Uiteindelijk aangekomen in Villa S. Giovanni zoeken we tevergeefs en na een paar keren terug naar de haven. Dat kan alleen via het navigatiesysteem en we checken zonder problemen in.

Na de korte oversteek en een warboel door Messina komen we moe en toe aan rust op de camping in Santa Teresa di Riva .

Paaszondag - we gaan vandaag lekker uitslapen en lekker uit eten in feestkleding. En omdat de hemel ons goed gezind is, presenteert hij ons een prachtige regenboog boven het tegenoverliggende vasteland als teken van wederopstanding.

Taormina staat vandaag op ons programma. We kiezen een openbare bus om ons het rijden door de smalle straatjes en het zoeken naar een parkeerplaats te besparen. De chauffeur bedwingt de onvermijdelijke obstakels routineus - voor mij is deze reis net zo stressvol als een bezoek aan een achtbaan.

Het pad door de oude stad van Taormina is een bedevaartsoord van vele mensen van over de hele wereld die geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van de oudheid en het teatro antico di Taormina willen bezoeken.

We verschijnen ook op het podium. Ik heb de ijdele indruk dat de bezoekers op de tribunes al zitten te wachten op mijn optreden. Helaas moet ik toegeven dat de Etna , de trotse en majestueuze hoofdrolspeler van dit spektakel, de menigte op de achtergrond achter mij in verrukking brengt.

Ook ik kijk met nederigheid naar dit fenomeen. Ik neem plaats in de zaal en probeer mijn gedachten terug te stralen naar de tijd van de Grieken en Romeinen.

Daarna is het tijd om rust te zoeken. We vinden haar in een klein, afgelegen restaurantje, waar we dineren op de klanken van "O sole mio" en de jasmijnachtige geur van oranjebloesem. Naast de stijlvolle meubels ontdekken we een muurschildering die de Etna afbeeldt met zijn duivelse kracht, wanneer hij vuur spuwt en een stroom lava over zijn helling giet.

Gole dell'Alcantara, de Alcatara-kloof is op weg naar de volgende veelbelovende camping in de omgeving van een wijnbouwgebied aan de voet van de Etna.

Voor een wandeling in een kloof weten we dat je wandelschoenen en een minimale voorraad eten en drinken nodig hebt. Met deze outfit vertrekken we, betalen de toegangsprijs en zijn verbaasd dat we een lift naar beneden kunnen nemen en slechts op een paar trappen op een strandje kunnen landen dat ons inzicht geeft in de smalheid en grootsheid van de kloof met de basaltkolommen die oprijzen de zijkanten. De architect Etna ontwierp gedurende duizenden jaren de structuur van de rotswanden met zijn uitbarstingen. Daar willen we zeker meer van zien en klimmen stevig de trappen op die ons naar een wandelpad op de "bergkam" leiden. Sommige uitkijkpunten geven ons de kans om naar beneden te kijken waar een rivier, gevoed door kleine watervallen, vanuit de engte naar de uitgang duwt.

Onze veronderstelde wandeltocht bleek gewoon een mooie wandeling te zijn, maar het was het waard.

De Etna is in zijn elementaire verschijning een dominant doel van onze reis . Het oorspronkelijke plan om met de Circumetnabahn om de vulkaan heen te varen kan om organisatorische redenen niet gerealiseerd worden. Dus onze WOMO moet deze taak overnemen. Vanuit de auto kunnen we de berg van alle kanten zien en zijn onder de indruk van de vele gezichten. We volgen ook met grote aandacht de uitlopers van eerdere uitbarstingen, waarbij enorme lavastromen het nederzettingsgebied zijn binnengerold en dus ook tot aan de weg. Enerzijds verwoestend, anderzijds stimulerend, zoals blijkt uit de structuur van het landschap.

Toen we incheckten op onze camping, kwamen we erachter dat we met een shuttlebus nog dichter bij onze bestemming konden komen. Er is geen twijfel - we gaan met je mee naar het kabelbaanstation, waarmee we zonder veel moeite de top kunnen bereiken. We worden met een vierwielaangedreven bus bergopwaarts gereden omdat de kabelbaan nog in slaapstand staat. Het maakt niet uit - het gaat omhoog en daar worden we opgewacht door een onbeschrijfelijk aantrekkelijke achtergrond. Duidelijk zicht op de oude Smoker Etna, die constant rookwolken de lucht in blaast. Met 3 357m de hoogste, nog actieve vulkaan van Europa, geplaatst te midden van gestolde lava en ijs. Onvergetelijk!

De afdaling kan dan met de kabelbaan worden gedaan. Het voordeel hier is het onbelemmerde zicht op reeds uitgestorven kraters en de schuwe groei van de voedselrijke grond op de hellingen onder ons.

Na een tussenstop en een dagje shoppen bij regenachtig weer zijn we nu klaar voor een uitgebreide rondleiding langs de archeologische opgravingen in Pompeii.

We weten dat bijna 2000 jaar geleden de vulkaan Vesuvius de toen zeer welvarende stad met zijn uitbarsting van lava en gesteente in een te grote, waanzinnige uitbarsting van woede begroef en bedekte met een metershoge, conserverende aslaag. De meeste mensen hadden geen tijd om in veiligheid te komen, werden levend gedood door vallende muren, verbrand of gestikt. Een hele cultuur werd weggevaagd.

Vandaag lopen we door een deel van de blootgelegde oude stad en proberen ons de drukte in de straten of het leven in de villa's voor te stellen. Anderen verdringen zich met ons op deze paden, talloze paparazzi schieten onverzadigbare foto's om de unieke, soms speelse architectuur vast te leggen. Het behoud van deze enorme archeologische vindplaats is zeker een uitgebreide uitdaging om het te beschermen tegen destructieve omgevingsinvloeden.

De weergave van drie menselijke figuren achter een glazen pui doet me even stilstaan - een minuut stilte voor de slachtoffers die toen niet aan hun lot konden ontsnappen.

Assisi, het bedevaartsoord voor veel christenen, ligt in Umbrië. In de stad met een middeleeuws karakter maken ook wij een pelgrimstocht door de historische straatjes van de ene basiliek naar de andere, die elkaar in grootte en afmetingen overtreffen. De gloed van de heiligen geeft deze gebouwen een bijzondere gloed. Sommige gebruiksvoorwerpen voor een glamoureus serviesdesign stralen net zo schitterend uit de displays. Wat een pracht!

De Basilica di S. Francesco markeert het einde van onze stadstour. Uitgebalanceerd op een massieve fundering ondersteund door halfronde bogen, tilt het de kerk van Sint Franciscus van Assisi, de stichter van de "Minderbroeders", naar de hemel.

Na het intensieve bezoek aan de stad Assisi, die rijkelijk bezaaid was met culturele hoogtepunten, gaan we vandaag, in de geest van Franciscus van Assisi, op zoek naar de rust in de natuur. We treden in de voetsporen van de heilige, die nu wordt vereerd als Italië's patroonheilige van dieren en het milieu, en wandelen met een rugzak naar zijn hermitage. Hier trok hij zich vaak terug om te bidden en te mediteren. Als stichter van de orde van de minderbroeders leefde hij in armoede en kleedde hij zich in een eenvoudig, bruin gewaad, dat tot op de dag van vandaag door de franciscaner monniken wordt gedragen.

Zijn ideologie van het beschermen van levende wezens en de natuur, met open ogen door de wereld gaan en streven naar vrede hebben altijd een sterke invloed gehad op onze manier van leven.

Des te intensiever beleven we de wandeling van vandaag, die ons na de hermitage verder omhoog voert door een bos richting de berg Subasio. De muziek van het getjilp van vogels, de geur van bloeiende cyclamen begeleiden ons naar een welkome plek voor een hapje op een met gras begroeide heuvel, waar we in de verte een kleine kudde paarden kunnen zien. Bloeiende bomen en struiken, bloemetjes die zich uitstrekken naar de zon en nog steeds het melodieuze gezang van de vogels. Een natuurspektakel, speciaal voor ons opgevoerd.

Siena , de geheime tip van een camperbuurman, zou naast Florence een van de mooiste steden van Toscane zijn. "Absoluut de moeite waard!" dat is zijn opmerking. We verhuizen naar een strategisch goed gelegen camping, van waaruit we een buslijn kunnen nemen naar het centrum van het middeleeuwse toneel.

Daar aangekomen, al op het punt om het avontuur in te springen, moeten we ons realiseren dat ons voorrecht van een exclusieve, grotendeels ongestoorde ontdekkingstocht door de smalle straatjes van de oude stad nu verloren is. Vandaag, als het mooi weer is, delen we de sfeer met een enorm aantal bezoekers, waarvan het aantal is verveelvoudigd in vergelijking met andere hotspots. We kunnen de stralende schoonheid van de historische gebouwen nauwelijks vastleggen door middel van goed ontworpen foto's zonder een extra tussenstap en vechten voor het voorrecht om een selfie te maken.

Op het centrale plein, de Piazza del Campo , gunnen we onszelf een koffiepauze en kijken comfortabel zittend naar de drukte. Een keer in juli en een keer in augustus wordt hier een paardenrace gehouden - wij zouden daar ook graag bij zijn, want we zagen er indrukwekkende foto's van hangen.

We trekken ons terug uit de pulserende mensenstroom en genieten van kleine details die in geen enkele toeristische gids terug te vinden zijn.

Ons hoofd, nu volgepakt met talloze foto's en onvergetelijke indrukken, heeft een pauze nodig voordat we weer aan het werk gaan als gretige, langverwachte grootouders.

Het Lago di Cavazzo , een rustig meer omgeven door bergen, biedt ons de juiste omgeving om onze mentale opslagruimte opnieuw in te richten. Op een paar kleinere wandelingen in het lentegroene landschap rond het meer en in het kleine stadje Alesso vinden we voldoende ontspanning en rijden we fris gesterkt huiswaarts, met veel souvenirs voor jong en oud in onze rugzakken en een berg vuile was.

Jupiter, de Romeinse godenvader en heer van donder en bliksem, had het goed met ons voor en zorgde voor redelijk reisweer. We hebben geconstateerd dat de stranden van Italië, die in de zomer door zwemmers worden bezet, nog steeds verlaten zijn en hebben zich met groot enthousiasme overgegeven aan de windvlagen tijdens kilometerslange wandelingen en hebben met verbazing gekeken naar de ruisende golven die naar het land snelden.

Italië heeft ons een breed scala aan historische steden aangeboden, beladen met door de mens gemaakte bouwwerken uit alle tijdperken. We hebben er veel van geconsumeerd en hebben nog steeds het gevoel dat we iets hebben gemist.

Het Italiaanse eten werd in elk restaurant, hoe klein ook, gepresenteerd met exclusieve tafelcultuur en we waren altijd betoverd door de regionale keuken. Het was misschien wel eens passend geweest om onze reiskleding te ruilen voor een outfit uit een designerboetiek. Tot ergernis van mijn man kon ik nauwelijks genoeg krijgen van de Italiaanse mode en het design van de tentoongestelde lederwaren.

Hij verkoos de natuur op het platteland te ervaren en te ontspannen tijdens het wandelen - ik hou ook van deze actieve kant van vakantie. En het was niet moeilijk om in de voorjaarsdrukte een klein meer te vinden omringd door bergen, of alpenweiden.

Italië heeft ons verrast!

Grazie e arriverci Italia!