Balkan "is open"

Paasmaandag – De reis kan beginnen

De camper is klaar voor vertrek. Via de snelweg bereiken we snel Spielfeld en maken we kennis met de verschillende tolsystemen totdat we Karlovac bereiken. In Slovenië wordt dit proces al online thuis uitgevoerd. In Kroatië moet u uw kaartje bij een zuil kopen. De knop hiervoor zit op een voor de bestuurder moeilijk bereikbare hoogte en vergt maximale acrobatische prestaties.

De reis die dag verliep stressvrij en zonder complicaties. Met gedempte radiomuziek ter ere van het overlijden van Paus Franciscus bereiken we ontspannen onze bestemming, een camping in het Nationaal Park Plitvicemeren .

De Plitvicemeren en de “Schat in het Zilvermeer”

De bulderende watervallen die over steile kliffen naar beneden storten, de meren en de wilde, romantische bergen vormden het ideale decor voor Karl May's film "Treasure of Silver Lake".

Destijds waren het de twee superhelden Winnetou en Old Shatterhand die het landschap van de Plitvicemeren op het grote scherm verlichtten. Tegenwoordig zijn het de kleurrijke menigten die zich als een rups over trappen en looppaden in overzichtelijke paden naar de grote waterval bewegen, om met hun mobiele telefoon een zo filmisch mogelijke selfie te maken voor hun volgers.

De tijd van galopperende paarden is allang voorbij. Tegenwoordig draven honden aangelijnd achter hun baasjes aan, met hun kop hangend, omdat ze niet in deze beschermde wateren mogen zwemmen.

Over het Dinarische gebergte naar Zaton

Na een rit door een pastelgroen bos bereiken we het karstmassief van het Dinarische gebergte .

Via haarspeldbochten banen we ons een weg de berg op. Rechts zijn de ruige rotsen te zien en links is er uitzicht op de verre prairie.

In mijn verbeelding verschijnt Winnetou, de charismatische Apache-leider, op zijn paard, staat majestueus op een van de enorme rotsen en neemt vervolgens afscheid met zijn karakteristieke groet, waarbij hij met zijn uitgestrekte arm wijst in de richting waarin we reizen.

Aan de voet van het kalksteenmassief worden de kale weidebodems voortdurend geteisterd door stenen die daar oncontroleerbaar rondslingeren. Schapen zijn de enige dieren die deze omgeving leefbaar vinden en passen daarom perfect in de structuur van deze lappendeken.

Al snel laten we het berggebied achter ons en naderen we langzaam de kust. Na de vermoeiende reis kijken we ernaar uit om onze vrienden in Zaton te ontmoeten, die ons hebben uitgenodigd voor een gezellige middag met koffie en gebak.

Reis van Zaton naar Dubrovnik

Vanuit Zaton rijden we eerst in slakkengang terug door verschillende dorpjes, totdat we uiteindelijk de afslag van de snelweg bereiken die ons via Split naar het zuiden brengt. Vele kilometers later komen we aan in Dubrovnik .

We zitten goedgehumeurd op de bestuurders- en passagiersstoel en luisteren, mede dankzij het mooie weer, naar de muziek van de lokale radiozenders. Soms wordt de muziek onderbroken door nieuwsberichten in het Kroatisch, waarvan we de betekenis helemaal niet kunnen bevatten.

Rijden op de snelweg is altijd saai. Maar deze keer is er wel wat variatie. Halverwege krijgen we te maken met hevige regenval met kleine hagelstenen, waarna we vaart minderen en door dit front heen duiken. Al snel klaart de lucht op en de zon schijnt weer vrolijk in ons gezicht. Passend meldt de radio: “Ik kan nu duidelijk zien dat de regen weg is…”

Pauze! Onderweg vinden we uitnodigende rustplekken, waar we bijna zouden stoppen. Naast eten en koffie bieden ze een prachtig uitzicht op de zee en de baaien die tot in het land doorlopen.

Ondanks de lange reis bereiken we Dubrovnik met het gevoel dat we optimaal van de kust hebben genoten.

De ultieme afsluiting van de dag is een avondwandeling naar het strand vlak bij onze camping. De zon neemt afscheid van vandaag en zakt langzaam in de zee.

Dubrovnik – Bezoek aan de oude dame

Onze camper vond een mooie plek in een parkachtig gebied met veel bomen. 's Ochtends is het getjilp van de verschillende vogelsoorten en het gekoer van de duiven zo intens dat ik het gevoel heb dat ik half slapend midden in een volière sta.

Dubrovnik is vandaag in een slecht humeur en ik heb het gevoel dat de stad, en vooral de oude dame met haar historische charme, dankzij het onweer wat rust en ontspanning heeft gevonden van de dagelijkse stress van de toeristen. Pas na de regentijd verwelkomt de stad haar bezoekers en is ze trots op haar talrijke historische gebouwen. Ook biedt ze een inkijkje in de smalle straatjes, die, net als de rimpels in het gezicht van een oude vrouw, haar karakteristieke uiterlijk bepalen.

Een stroom mensen van verschillende nationaliteiten is op pad om dit UNESCO- werelderfgoed te bewonderen. Veel groepen gaan mee met de vlaggenzwaaiende gidsen die hun kennis delen.

We nemen ook de tijd om foto's te maken van het leven en de drukte in de steegjes van deze prachtige, maar drukke, oude stad. Dat is vermoeiend, dus we gaan snel weer naar huis om in de schaduw van de bomen naar het gezang van de vogels te luisteren en van onze koffie te genieten.

Over de grens naar Montenegro

Midden in onze diepste slaap worden we wakker door een hevige onweersbui. Het gedonder van de donder dat in staccato's de stille nacht inknalt en de bliksemflitsen boven onze hoofden doen de aarde schudden. Daarbij stortregent het als watervallen uit de lucht. Slapen is er niet bij, maar we liggen veilig ingepakt in de dekens en wachten vol spanning tot het schouwspel voorbij is.

De dag begint bewolkt, de regen is voorbij en we beginnen aan het laatste stuk in Kroatië naar de grens met Montenegro .

Door een file van een kilometer lang duurt de reis van anderhalf uur volgens de routeplanner inmiddels vier uur. De grenscontroles worden aan beide kanten nauwkeurig uitgevoerd, maar veroorzaken geen problemen.

Het eerste dat we moeten doen zodra we de grens over zijn, is onze mobiele telefoons gereedmaken voor gebruik in Montenegro, daarna de tank volgooien en als derde de camping in Bijela vinden.

We hebben alle taken snel afgerond en na aankomst hadden we nog voldoende tijd om langs de boulevard te slenteren en ons te laten betoveren door de indringende zoete geur van de jasmijnstruiken.

Het avontuur kan beginnen

We nemen de panoramaweg en verlaten de baai van Kotor om de bergen van Montenegro in te trekken. Vandaag hebben we volop tijd om de omgeving te verkennen. Als parels aan een snoer ontstaan er fotogenieke motieven waar we graag even bij stilstaan en ze zo goed mogelijk vastleggen.

Een parkeerplaats, een marktkraam – nieuwsgierig naderen we de aangeboden producten. De boer, een slimme verkoper, biedt ons verschillende kazen aan om te proeven en krijgt het voor elkaar dat we niet alleen honing maar ook andere kostbare specialiteiten inpakken. Hij heeft een goede deal met ons gesloten en wij zijn een paar euro kwijtgeraakt.

In Niksic verlaten we de hoofdroute en maken een omweg naar het Ostrogklooster , een klooster gebouwd in de rotsen.

En daar begint het avontuur. De toegangsweg is smal, smal en kronkelig, met inhammen om tegemoetkomend verkeer te ontwijken. Dit bezorgt mijn chauffeur een hoop stress. Maar op de een of andere manier bereiken we onze bestemming en krijgen we niet alleen een glimp van het indrukwekkende gebouw te zien, maar ook een bevredigend uitzicht op het landschap, waar de weg die we hebben gevolgd soepel omhoog kronkelt.

Onze bestemming is Zabljak in het Durmitor Nationaal Park . We hebben op internet wel wat campings gevonden, maar helaas geen informatie of deze open zijn. We volgen het navigatiesysteem en komen op een smalle, steile grindweg terecht. Als we de zijspiegel aanraken, zien we dat geen enkele camping open is. Wij moeten doorgaan.

In Durdevice Tara hebben we meer geluk. Hier zijn we de enige camperaars en hebben we het hele sanitairgebouw voor onszelf.

De Tara-kloof

In het spel van zon en wolken schitteren de steile hellingen van de kloof, door de lente met een teergroen tintje geschilderd, ons koket tegemoet. Diep in de diepte kronkelt de turquoise Tara.

Een monumentale brug verbindt de twee oevers en dient als uitkijkplatform voor verbaasde toeschouwers en als statief voor camera's.

Om een gevarieerd programma te kunnen bieden, worden er raftingtochten en de sensatie van een zipline aangeboden. Bovendien is er een constant gezoem en geschreeuw te horen in de vallei, terwijl waaghalzen hun adrenaline laten stromen op de reis van de ene kant van de vallei naar de andere.

Bergop, bergaf over de bergen van Montenegro

Een wegversperring op onze geplande route, die parallel aan de kloof zou lopen, dwingt ons om via een zijweg naar het noorden een omweg de bergen in te maken.

We gaan een paar keer met de bocht mee bergopwaarts, komen op een plateau terecht en gaan dan weer bergafwaarts.

Achteraf gezien: “Hartelijk dank!” daarvoor. We rijden door een prachtig groen landschap waarvan de zon prachtig schittert. Bloeiende boomgaarden rondom eenzame huizen, grazende schapen en soms koeien en bergtoppen met in de verte kleine stukjes sneeuw benadrukken de sfeer, die voor schilders een inspiratiebron zou kunnen zijn voor een meesterwerk.

Deze regio is nog onaangetast door toerisme en zou, indien mogelijk, niet uitgebuit moeten worden zoals andere hotspots die we al hebben gezien.

Vandaag checken we in bij Camping Rabrenovic vlakbij Mojkovac en ervaren we een rustige, goed onderhouden plek die we graag aanbevelen.

Aangename reis terug naar de kust

We starten bij schitterend weer en vervolgen onze reis over de panoramaweg. Na de ervaringen van gisteren besloten we de snelweg over te slaan en nog eens echt van het landschap te genieten.

Het landschap dat aan ons voorbijtrekt, straalt een kalme sereniteit uit. Bergen en rotsen lijken zacht en rond door de begroeiing, zelfs als ze steile kloven vormen. Deze gezelligheid wordt geaccentueerd door de puntige rotsbanden, die lijken op de punten van een kroon.

Wat fijn dat er altijd wel ergens onderweg een pauze te nemen is. Naast de korte stops om foto’s te maken, maken we ook graag gebruik van een koffiepauze. Dit ritueel wordt begeleid door zachte etno-popmuziek en brengt mijn gedachten letterlijk in trilling.

Een tijdje later hebben we trek in vast voedsel en dat nuttigen we in een goed restaurant. 40 dagen Mixed Grill – bedoeld voor één persoon, we delen met twee. Geserveerd met gemengde salade. Zelfs dit gedeelte kunnen we met z'n tweeën niet aan. Het was heerlijk en we zullen er zeker de volgende dag vol van zitten.

Deze sfeervolle dag wordt afgesloten met een strandwandeling, waarbij we de indrukken in ons hoofd verwerken en de gefotografeerde beelden ordenen.

Montenegro - Grens - Albanië

We rijden nog een paar kilometer over de panoramaweg tot we de grensovergang naar Albanië bereiken. We staan in de rij, laten onze paspoorten zien en worden doorgelaten om onze reis voort te zetten. In de veronderstelling dat dit de uitgang is uit Montenegro, wachten we op de grenswachten die ons alsnog Albanië binnen moeten laten. Wij zoeken zorgvuldig naar een gebouw dat een grensovergang zou kunnen zijn. Niemand te zien, zelfs geen “Welkom in Albanië” of zoiets. Na een tijdje zien we alleen nog maar Albanese kentekenplaten. We beseffen dat we het land al zijn binnengekomen, en dat we al bij het eerste controlepunt waren. Wij hadden niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn om de grens over te steken.

Onze route voert ons via Shkoder , waar een enorme verkeersopstopping op ons wacht. Zou het kunnen dat de politieagenten die de rotondes richting Durres moesten bewaken, de verkeersopstopping hebben veroorzaakt? Hoe dan ook, onze bestemming is Shengjin . We rijden naar de stad om een geldautomaat te plunderen en wat Lek te printen. Vervolgens rijden we naar de camping, waar we tot onze verrassing toegang hebben tot een afgelegen zandstrand.

Vol enthousiasme gingen we op ontdekkingstocht. Het strand is prachtig, het geluid van de golven is rustgevend, maar helaas is het afval niet alleen van natuurlijke oorsprong. Het landschap wordt ook ontsierd door enkele ruïnes die getuigen van een betere tijd.

Parallel aan het strand, achter onze kampeerplaats, strekt zich een lagune uit die dit beeld van verwoesting weer recht probeert te zetten. Hier treffen we een waar paradijs aan, waar de broedkwaliteit van diverse vogelsoorten gegarandeerd is.

Vertrek naar het meer van Ohrid

Lekker rustig ontbijten in de buitenlucht, daarna de inventaris schokbestendig opbergen en de motor starten. We laten de grote stad Tirana snel achter ons en bereiken Elbasan , een kronkelige bergweg die hard wordt verbeterd.

We volgen nu al een tijdje een vallei, waar steeds weer een aantrekkelijk beekje met enorme grindbanken opduikt. Zin in een kopje koffie en een pauze? We gaan op zoek naar een parkeerplaats met uitzicht. Daar ontmoeten we twee Franse vrouwen die dol zijn op reizen. We nodigen hen spontaan uit voor een kopje koffie en een praatje over de schoonheid van Albanië en nog veel meer.

We lopen rustig verder, totdat we plotseling stilstaan. Wat is er gebeurd? Een ongeluk? Dat vraagt iedereen in deze column zich af. Ongeduldige mensen willen de verkeersopstopping doorbreken door te toeteren. Dat werkt niet. Anderen stappen uit en strekken hun benen, wat toch wel verstandiger is.

Op een gegeven moment komen de auto's in beweging en dan wordt de oorzaak duidelijk. In Librazhd werd de weg geblokkeerd door demonstranten (tegen of voor een bijna voltooide tunnel? – We moeten eerst de banner vertalen).

Veel politieagenten regelen onze tocht en al snel bereiken we de pas, vanwaar we tijdens de afdaling voor het eerst een glimp opvangen van het meer van Ohrid.

Een spannende, volledige dag eindigt in Pogradec . Wij maken van de gelegenheid gebruik en trakteren onszelf op een gegrilde forel in het restaurant van de camping.

Het meer van Ohrid – een bijzondere attractie

Het meer strekt zich wellustig uit op zijn bank te midden van de bergen onder een stralend blauwe hemel, waar zilverreigers en futen op de oevers kunnen spelen.

We verkennen het stadje Pogradec te voet. Toen ik de dag ervoor nog door het gebied reed, zag ik een mix van moderne nieuwbouw en gesloopte gebouwen, en tussendoor kleine landbouwgronden die het moesten zien te redden.

Dit beeld wordt vandaag bevestigd als we over de boulevard lopen. Het is niet verwonderlijk dat een kraaiende haan de aandacht probeert te trekken, om zo het geklets van de vele wandelaars en het lawaai van spelende kinderen te overstemmen. We komen aan in een park waar bomen voor verkoelende schaduw zorgen, waar het ene na het andere restaurant je uitnodigt om te blijven hangen en waar ouders in alle rust van hun koffie kunnen genieten omdat ze toezicht kunnen houden op hun kinderen in de speeltuin.

De zomerresidentie van de voormalige dictator Enver Hoxha is nu een park dat gratis toegankelijk is voor het publiek, doorkruist door kanalen. Talloze bezoekers komen hierheen om te genieten van het mooie weer.

Tijdens ons verblijf hier in Pogradec werden we door de mensen hartelijk ontvangen. Zij hebben de oude tijd, waarin alleen nog de ruïnes van bunkers over zijn, achter zich gelaten en streven, naar onze mening, met ijver en energie naar een economisch zekere toekomst.

Aan de overkant van de moestuin

Het eerste deel van de etappe van vandaag kennen we al. We nemen de kronkelige weg, bezaaid met bouwplaatsen, naar Lushnje en van daaruit komen we in een brede, uitgestrekte vallei, waar de rivier Osum vrij stroomt, totdat we Berat bereiken.

De grond is hier erg vruchtbaar en biedt volop ruimte voor landbouwgrond en de vruchten die er groeien. Deze worden in een smakelijke verzameling aangeboden op de marktkraampjes langs de kant van de weg (vaak midden op de rotonde).

We volgen deze vallei een lange tijd. De hellingen zijn omzoomd met olijfboomgaarden, waarvan de rijen een grafisch patroon vormen in het landschap en het een trendy olijftint geven.

Als u door de stad rijdt, ziet u de puntige torens van de moskeeën als obelisken de lucht in rijzen. Een muezzin roept de gelovigen regelmatig via luidsprekers van bovenaf op tot gebed. Ik had deze zang graag willen horen, maar helaas heb ik de kans niet gehad. Moslims, orthodoxen en katholieke christenen lijken in dit land op een tolerante manier naast elkaar te leven.

Vandaag danken wij voor de zegen die het beeld van de eerbiedwaardige Moeder Theresa op de pasweg naar Elbasan ons heeft gegeven voor onze verdere reis.

Natuur die het beschermen waard is – Fotogeniek Vjosa

Toen wij gisteren op de familiecamping aankwamen, werden we zo hartelijk en vriendelijk ontvangen door de campingbeheerder dat het moeilijk is om vandaag afscheid te nemen. Het was iets bijzonders om onze camper een nacht te kunnen parkeren in de goed onderhouden tuin, liefdevol versierd met bloemen. Bijna elk huis waar we langs rijden en langs zijn gereden, is momenteel versierd met rozen die volop in bloei staan. Ik vind dit uitzicht prachtig en kan er geen genoeg van krijgen.

Vandaag verlaten we de met olijfbomen bedekte bergen. Op weg naar Sarande volgen we de turquoise Vjosa, waarvan de natuurlijke loop van de rivier van de bron tot de monding onaangetast is gebleven. Dit is ook de reden dat dit gebied in 2023 tot nationaal park is verklaard.

Het landschap krijgt een bijzonder tintje door de met gaspeldoorn bedekte hellingen van de bergen die langs de rivier en de weg oprijzen en schitteren in concurrentie met de zon.

Wijziging van plan

Het opgewonden en luide gegak van ganzen bij het krieken van de dag, terwijl wij normaal gesproken nog diep in slaap zijn, verstoort onze goddelijke rust. Waarschijnlijk zijn het boodschappers van de weergod Zeus, die zijn woede met bliksem, donder en regen over de zee stuurde en ons zo overtuigde om een andere route naar zijn vaderland Griekenland te nemen.

Onze bestemming zou Butrint zijn, waar we de oude ruïnestad wilden bezoeken om onszelf eens te trakteren op een culturele ervaring. Als het heel hard had geregend, was dit een heel bijzondere ervaring geweest, maar we besloten het over te slaan en een andere grensovergang te kiezen.

Zoals Zeus heeft bevolen, stopt de regen tijdens de reis en stoppen we om het "Blauwe Oog" , de attractie waar we langs komen, te bezoeken. Wat fijn dat we hier na een korte wandeling koffie kunnen bestellen. Het borrelen en gorgelen van het smaragdgroene water vormt de perfecte muzikale begeleiding bij deze pauze.

Nadat we de grens van Albanië naar Griekenland zijn overgestoken, zijn we blij met onze snelle voortgang, omdat we een deel van de weg over de snelweg mogen scheuren. Te vroeg gejuicht! De haastkick zal snel voorbij zijn! De laatste etappe naar Kalampaka is wederom een Balkanweg vol haarspeldbochten, die u alleen in slakkengang en met veel vrachtverkeer kunt afleggen.

De chauffeur kan zich volledig concentreren op de smalle weg, terwijl ik als passagier alle tijd heb om mijn volle aandacht te geven aan het onbeschrijfelijke landschap.

Tegen alle verwachtingen in bereiken we vandaag toch onze bestemming en verblijven we aan de voet van de rotsen waarop de kloosters van Meteora staan.

Meteora-kloosters

De zon schijnt fel en lacht ons bijna toe. Vol enthousiasme gaan we op pad om het pad te bewandelen dat ons naar het kloosterlandschap op de zandsteenrotsen brengt.

Eerst volgen we een pad door het dorp Kastraki , waar het door het perspectief lijkt alsof de rotstorens op de huizen rusten.

Onze neus wordt gevuld met de geur van rozen die weelderig in allerlei kleuren bloeien in de voortuinen. Op de terugweg raak ik aan de praat met een oudere dame die mijn bewondering voor haar prachtige planten opmerkt en prompt een geschenk van haar krijgt: rozen van haar struiken.

Maar eerst zweten en hijgen we bij zomerse temperaturen de berg op, waarbij we worden ingehaald door toeristenbussen en meerdere auto's, tot we eindelijk een bospad op kunnen rijden, weg van het verkeer. Enorme, eeuwenoude bomen vormen een schaduwrijk bladerdak over de steile klim, die uiteindelijk uitkomt bij een van de kloosters (Meteora = Oudgrieks en betekent zwevend in de lucht). Ondanks deze aangenaam klinkende omstandigheden, zorgt de vereiste inspanning ervoor dat het zweet in stroompjes loopt. Ja, we moeten daar doorheen om onze bestemming te bereiken. Aan het einde van het pad worden we beloond met een prachtig panorama over de kloosters, die op enorme rotstorens gebouwd zijn en tot meditatie uitnodigen.

Met het vooruitzicht op lekker eten lijkt de weg naar beneden korter. Al snel zitten we in een koele tuin en genieten van een glas witte wijn uit de regio bij onze maaltijd.

Op weg naar Katerini

De donkere monumentale rotsreuzen met hun sacrale versieringen zijn nu alleen nog maar zichtbaar in de achteruitkijkspiegel en worden steeds kleiner, totdat ze volledig uit ons gezichtsveld verdwijnen.

Na een paar kilometer op de snelweg richting Thessaloniki verschijnt aan de zijkant en later ook voor ons de berg Olympus met zijn witte sneeuwkap. Een klein wolkje hangt boven de top en lijkt op een vlag waarmee Zeus ons vandaag vriendelijk toezwaait.

Opgezweept door de Sirtaki-ritmes en voorzien van duidelijke verkeersborden die ons moeiteloos naar de juiste rijstrook leiden, genieten we van een ontspannen rit.

Bovendien merk ik dat de bermen en parkeerplaatsen eindelijk schoon zijn en er geen afval meer ligt. Het vervuilingsprobleem dat ons al zo lang teistert, vind ik altijd erg verontrustend en weerzinwekkend.

Helaas duurt mijn positieve mening niet lang. Onze huidige parkeerplaats ziet eruit als een hopeloze, verwaarloosde bende die al een tijdje schreeuwt om modernisering. Wanneer u naar het strand loopt, heeft u hetzelfde uitzicht. Alleen de restaurants aan het strand getuigen van hun nobele ambiance.

Roadtrip naar Bulgarije

We hebben voor vandaag een flink aantal kilometers uitgezet. Daarom maken we gebruik van de snelweg, die ons tot aan de grens met Bulgarije brengt.

Een kleine lifter lijkt een liftje te willen en plakt zich vast aan onze voorruit. De verstekeling kan de hoge snelheid verbazingwekkend goed weerstaan, maar zet dan al snel een sprintje. Tijdens een van onze stops om te tanken, zie ik een kleine hagedis die snel in de struiken verdwijnt. Met deze hoogtepunten in onze bagage reizen we Bulgarije binnen.

Het karakter van het landschap waar we doorheen reizen doet mij sterk denken aan het heuvelachtige gebied waar we wonen. Een paar fruitbomen en seringen staan in bloei en op de achtergrond schitteren de met sneeuw bedekte bergen. Het enige verschil is dat de steden versierd zijn met kleurrijke moskeeën.

Wij hopen dat de gelegenheid zich voordoet om onze voorraden aan te vullen. Hiervoor hebben we absoluut contant geld (Lev) nodig en idealiter een geldautomaat. We hebben geluk, een winkelcentrum biedt de mogelijkheid om vouchers af te drukken en de bijgevoegde "Lidl" maakt het voor ons gemakkelijker om naar bekende producten te zoeken, die we zonder aarzeling inpakken omdat we al grote honger hebben.

We komen laat in de middag aan op onze kampeerplek vlakbij Batak en kijken uit naar een wandeling naar het meer.

Het regent, het regent... we rijden verder richting Roese

De hele nacht tikte de regen zachtjes maar gestaag op onze camper. Omdat er regen voorspeld was, hadden we geen zin om de hele dag in ons kleine, maar gezellige, hutje te blijven zitten. Daarom besloten we door te rijden naar Roese.

Opnieuw ligt er een lange reis voor ons. Campings in het binnenland van Bulgarije zijn zeer schaars en daarom is het Kapinovsky- klooster (CP) de enige optie. Helaas konden we geen parkeerplaats vinden in de buurt van een stad of een culturele instelling die de moeite waard was om te bezoeken. We konden dus niet met het openbaar vervoer naar het centrum van de stad reizen. Het kan zijn dat we onze taalvaardigheid nog moeten verdiepen om het Cyrillische schrift correct te kunnen interpreteren.

Zo wordt onze camper omgebouwd tot een sightseeingbus. We rijden door spectaculaire kloven, door kleine dorpjes, bewonderen vruchtbare velden en weelderige groene weiden en observeren de mistflarden die tussen de bergen hangen. Ondanks deze herfstachtige beelden voelen we ons in ons toevluchtsoord geborgen en warm. We hebben het goed getroffen met de regen.

De avond na onze aankomst klaart het slechte weer op. We gingen meteen de omgeving van de idyllische camping verkennen.

Van de Balkan tot de Karpaten

Wandelen in de Karpaten in Roemenië – met deze gedachte in gedachten gingen we op pad. We steken de grens over bij Ruse , dat midden op de Donaubrug ligt. Dit eerbiedwaardige en stevig verankerde bouwwerk overspant de rivier en is toe aan renovatie.

Ik kan het gevoel niet van me afschudden dat de dorpen waar we sinds de grens doorheen rijden, zich met nieuwe pracht en praal presenteren. In tegenstelling tot hun Bulgaarse soortgenoten stralen ze orde en aantrekkelijkheid uit. De meeste huizen in de straatdorpen zijn gerenoveerd en de voortuinen zijn schoon en goed onderhouden.

We checken in op de Dracula-camping nadat we de lokale valuta (Ron) hebben opgehaald. Het idee om morgen te gaan wandelen, zal waarschijnlijk niet meer in je opkomen. In dit gebied zijn er enkel steile hellingen – misschien geschikt om te beklimmen, maar niet voor ons wandelaars. Maar wat voor ons nog gevaarlijker lijkt, zijn bloeddorstige vampiers, tegen wie we ons proberen te beschermen met een maaltijd verrijkt met knoflook, en uitgehongerde beren die hopelijk onze geur niet ruiken. Onze camping is, net als Alcatraz, beveiligd tegen indringers door een elektrisch hek.

Ik wens ons en alle lezers een goede nacht.

Op weg naar Sibiu

We overleefden de nacht met trillen en angst. Op de een of andere manier is het idee van een beer die uit het donkere bos komt en op weg is naar onze camper, in mijn gedachten blijven hangen. Dit beeld bleef mij zelfs in mijn dromen achtervolgen. Ik ben blij dat we het wandelen hebben overgeslagen en hebben gekozen voor een tocht door Sibiu in plaats van deze riskante onderneming.

Vandaag hebben we alle tijd en zijn er volop mogelijkheden om de details van de gerenoveerde huizen die we passeren te bekijken. Bijzonder mooi vind ik de speelse stuclijsten die de boogramen omlijsten. Huizen, hekken en zelfs de hooischuren zijn niet alleen functioneel maar ook stijlvol gebouwd en doen mij vaak denken aan zorgvuldig versierde taarten. De kerken die in elk dorp als middelpunt van de religieuze gemeenschap opvallen, mogen niet over het hoofd worden gezien.

Het deel van de Karpaten waar we vandaag doorheen rijden, kent een enorme uitdaging wat betreft het onderhoud van de wegen. Regelmatig komen we bouwplaatsen tegen omdat hellingen door de regen zijn verschoven of omdat bomen de weg blokkeren. Een zware klus voor de arbeiders, want het regent nog steeds. Voor ons was er echter voldoende tijd om een door paarden getrokken kar, een zogenaamde “Tandel Kramer”, te observeren. Ik ben verbaasd dat er nog zo eentje bestaat en ik ben gefascineerd door de spullen die hij allemaal in de trailer heeft geladen. Dapper paard!

Ik kijk uit naar de stadstour morgen. Hopelijk trekt het regenfront snel voorbij.

Perfect weer voor een stadstour

Schitterend! Na een koude nacht worden we bij het ontbijt verwend met verwarmende zonnestralen. Alsof Sibiu bijzonder pittoresk afgebeeld moest worden, heeft ze de blauwe lucht versierd met een paar wolkjes.

Een voetgangersgebied, geflankeerd door mooie, gerenoveerde huizen, leidt ons naar een ruim plein met in het midden een fontein. Om uw vermoeide benen weer op de been te krijgen, kunt u even uitrusten op een van de bankjes en de drukte gadeslaan. Ook de duiven hebben dit begrepen en lopen uitdagend en bedelend voor en tussen de benen van de mensen rond.

We zoeken meer comfort en bezoeken een van de vele restaurants om onze honger te stillen met traditioneel eten. Op het menu: polenta met koolrolletjes, polenta met gerookte worst… stevig maar overheerlijk!

Hierna bezoeken we de Evangelische parochiekerk, de zetel van de protestantse bisschoppen van Transsylvanië. Het interieur is eenvoudig, maar getuigt nog steeds van de rijkdom van vroeger.

Sibiu, deze prachtige stad met een traditiebewust karakter, heeft ons hart veroverd!

Onze reis loopt ten einde

Met een bezoek aan Sibiu sluiten we langzaam onze binkerl af, die tot de nok toe gevuld is met uiteenlopende indrukken van deze onvergetelijke reis.

We zijn onze terugreis via Hongarije begonnen en zullen hier nog twee dagen doorbrengen.

Nauwelijks over de grens begint het taaldebacle opnieuw. Hoewel ze in Latijns schrift zijn geschreven, zijn veel plaatsnamen nauwelijks leesbaar als je er langs rijdt. Ik heb dan ook geen zin om deze tongbrekers correct uit te spreken. Veel plezier en succes met de lees- en spreekoefeningen!

Felrode klaprozen, die ons altijd op onze reizen vergezellen, verzamelden zich snel langs de kant van de weg en werden op een rijtje gezet om ons vertrek aan te geven.

Stop bij het Balatonmeer

Vanaf onze verblijfplaats tot aan het Balatonmeer moeten we nog een aantal kilometers afleggen, met veel kruispunten en afslagen. Het navigatiesysteem is niet altijd mijn beste vriend, maar het is de bedoeling dat ik de juiste weg vind. En dus zit ik weer met dit hulpmiddel op schoot en kijk hoe ver het is tot het volgende kruispunt waar ik rechts- of linksaf kan slaan. Tegelijkertijd zijn mijn ogen als passagier gericht op een analoge wegenkaart en de verkeersborden. En dan gebeurt het echt: nadat ik onze bestemming zie, roep ik op een wegwijzer: “We moeten rechtsaf!” – hij rijdt rechtdoor. Gemist, draai nog maar eens om. Ik mopper, hij raakt geïrriteerd, raadpleegt het navigatiesysteem en we vinden de juiste afslag. Na dit voorval heerst er een ijzige stilte, totdat we eindelijk de lunch in onze maag hebben en onze geesten weer tot rust komen.

Ik wil graag wat uitgebreider uitleggen waarom mijn relatie met het navigatiesysteem verstoord is. Deze slimme app bepaalt altijd de kortste route, maar dat is niet altijd de beste. Dankzij deze steun reden we vaak over hobbelige wegen. Het is bijna een wonder dat onze camper nog niet in stukken is gebroken onderweg.

Bij Dunaföldvar steken we de Donau over en rijden we een heel eind over de snelweg langs het meer tot we onze bestemming, Kesthely , bereiken. Een stormachtige wind dwingt ons om onze koffie in onze gezellige woonkamer te drinken.

Maar op een gegeven moment hebben we, ondanks de kou, toch zin in wat frisse lucht. We trotseren weer en wind en gaan wandelen langs de oever van het Balatonmeer.

Als we onze blik over het meer laten dwalen en terugblikken op de afgelopen weken, is het een vorm van meditatie en innerlijke contemplatie. Wij zijn zeer dankbaar voor deze prachtige, ongecompliceerde reis.

Terug naar huis

Onze Balkanreis is nu voorbij. Vier weken lang verkenden we landen die we nog niet kenden.

Het begin van de reis ging voor ons gepaard met enige onzekerheid, omdat diverse media de Balkanlanden herhaaldelijk met alleen maar negatieve koppen confronteerden.

Tot onze grote verbazing bleek dit echter een grote vergissing. In alle landen die we bezochten, voelden we ons altijd zeer veilig. Wij verbleven echter altijd op officiële campings, wat gezien de prijzen nauwelijks invloed had op ons reisbudget (behalve in Kroatië). Overal ontmoetten we ontzettend vriendelijke mensen die herhaaldelijk met ons spraken en oprechte interesse toonden in onze afkomst.

Helaas hebben we een aantal gebieden niet kunnen bezoeken zoals we gehoopt hadden, omdat er grote gebieden zijn waar ik vooraf geen geschikte campings kon vinden.

De hele tour, die veel te kort was, gaf ons een goed beeld van wat deze unieke regio van Europa te bieden heeft. Het besluit om sommige van deze landen opnieuw te bezoeken, bijvoorbeeld Albanië en Roemenië, is echter al genomen.

Tot slot wil ik mijn lieve vrouw bedanken, die verantwoordelijk is voor de sfeervolle teksten in alle voorgaande bijdragen.