Routebeschrijving voor Duitsland REDA 2025

Wat is Zwitserland toch mooi. We rijden comfortabel door het Reussdal via Bremgarten Mellingen Brugg.

Hoewel ik deze route al talloze keren heb gereden, vind ik de dorpjes, de rivier en gewoon dit kleine hoekje Zwitserland nog steeds de moeite waard.

Een eenvoudige parkeerplaats vlakbij het sport- en militaire veld. Dat klinkt niet erg aantrekkelijk, maar je zou het bijna niet geloven: het recreatiegebied van de stad Brugg ligt vlak naast de parkeerplaats. De fietspaden en wandelroutes beginnen direct bij de parkeerplaats. We fietsen over een hangbrug naar Gebensforf. Steek de Aare en de Reuss over en kom aan in het gezellige nieuwe huis van mijn petekind. Wij brengen een pruimenboom mee als geschenk. Het is bijna een kunst om zo'n boom per fiets te vervoeren. De gezellige avond vliegt voorbij. Laat in de avond fietsen we dan ook direct via Windisch terug naar onze warme kampeerkamer.

• De nacht was kort, maar de slaap was heel diep. Genoeg om van onze tweede vakantiedag te genieten. We beginnen vandaag zoals we gisteren eindigden, met een korte fietstocht. We worden uitgenodigd voor een brunch bij Daniels broer. Zo brengen we een gezellige ochtend door met heerlijke lekkernijen. Bedankt voor het heerlijke ontbijt. Rond het middaguur zijn we weer terug in de camper. Ik bel om te vragen of we op de camperplaats in Winterthur kunnen overnachten, want morgen om 10.00 uur hebben we een afspraak om de camper te bezichtigen. Geweldig, de overnachting is goedgekeurd. Omdat we niet vroeg in de middag op het industrieterrein willen aankomen, denken we aan een middagprogramma hier in Brugg. Daniels broers en zussen wonen allemaal in de buurt, maar behalve Yvonne in Kölliken neemt niemand de telefoon op. Hoe dan ook, we zijn op vakantie, dus we rijden zo'n 20 km naar het westen in plaats van naar het oosten en bezoeken Yvonne en Roli. Ook hier genieten wij weer van de hartelijke gastvrijheid, BEDANKT. Nu gaan we eindelijk oostwaarts naar Winterthur. Wij reizen door het hele land en ik probeer van het prachtige Zwitserland te genieten door de ogen van een toerist. Als speciaal foto-onderwerp heb ik vandaag de vele tollen gekozen.

De reis door Winterthur vergt veel van ons navigatiesysteem, van mij als co-piloot en vooral van Daniel, de zenuwslopende chauffeur. Uiteindelijk misten we net de ingang. Dus, ten goede of ten kwade, moeten we een ongewenste ereronde maken, want omkeren of stoppen is niet mogelijk. In plaats van dat ons geliefde navigatiesysteem een alternatieve route berekent en ons naar de gewenste bestemming leidt, stopt het ermee en geeft het ons geen verdere informatie. Ik heb dus geen andere keus dan Daniel met behulp van Google Maps terug naar de ingang te leiden. Om 18.00 uur waren we er. De kantoormedewerker staat op het punt om naar huis te gaan voor een welverdiende pauze. Hij is zo aardig dat hij ons begroet en ons zelfs een restaurant aanbeveelt. We gaan zitten bij Gerry's Bar, een Italiaans restaurant, en genieten van een heerlijke pizza. De korte wandeling terug naar de camper is tevens onze spijsverteringswandeling. Nu kijken we uit naar een iets langere nacht, zodat we morgen uitgerust onze reis kunnen voortzetten.

Voordat we verder rijden, moet er nog een camperinspectie plaatsvinden. Dit is de reden waarom wij hier in Winterthur zijn. Precies om 10.00 uur rijden Sibylle, Orfeo en Nerea het plein op. Samen met Daniel bekijken ze de nieuwe Rimor nader. Camperprofessional Daniel adviseert en noteert alles wat er aan uw nieuwe camper moet worden aangepast of omgebouwd. Nerea trekt zich af en toe terug in onze camper en eet dan worst en brood. Kort na 12.00 uur vertrokken de drie op weg naar huis, naar Luzern. Daniel en ik bepalen welke route we vandaag nemen.

Ons globale plan is om volgende week een paar dagen in München door te brengen. Dat betekent dat we vandaag richting het westen rijden, richting Allgäu. We voeren de parkeerplaats in Immenstadt in het navigatiesysteem in. Om snel door de Zwitserse steden Winterthur, Wil en St. Gallen te komen, rijden we over de snelweg tot aan de Oostenrijkse grens. In Oostenrijk blijven we op de snelweg tot aan de afslag “Dornbirn Nord”. Voor ons is deze snelweg tolvrij, dus we voelen allebei een zekere spanning. Wij vragen ons af of de “Gobox” nog werkt. Bij het eerste controlepunt piept het apparaat en ademen we beiden hoorbaar uit: het werkt. Vanaf Dornbirn verandert het landschap plotseling. We rijden door de regio “Bregenzerwald”, een lieflijk heuvellandschap, soms behoorlijk bochtig en vooral met nauwelijks industrie, maar wel veel landbouw. Kort voor Müselbach slaan we af naar een naamloze witte weg. Dat betekent dat het nog landelijker en idyllischer wordt. Kortom, wij genieten van de reis door Oostenrijk. In Krumbach kopen we brood voor het ontbijt en wat vlees voor het avondeten. Vanaf hier is het nog maar een paar kilometer naar de Duitse grens. Ook de bijna 20 kilometer aan de Duitse kant, naar Immenstadt, leiden door de bergen. We zien sneeuwresten en vlak voor Immenstadt passeren we een bergtreintje waarvan de skipiste nog tot aan de weg toegankelijk is. Natuurlijk, dat is alleen te danken aan de kunstmatige sneeuw. Immenstadt ligt aan de Alpenstrasse en de Alpensee. Dat klinkt eigenlijk wel romantisch en een beetje toeristisch, dus we hopen dat de camping in de natuur ligt en dicht bij het stadje. Helaas voelen wij ons hier niet op ons gemak. De plek is een enorme parkeerplaats, en de locatie is helemaal niet slecht. Je bent aan de rand van de stad, en je zou waarschijnlijk snel het kleine centrum te voet kunnen bereiken. Helaas schijnt de zon niet over de bergen en liggen zowel het stadje als de camping in de schaduw, wat ik op de zonnige dag van vandaag erg vervelend vind. Daniel leegt het toilet en dan gaan we verder. We besluiten om naar ongeveer 1000 meter boven zeeniveau te gaan. om te rijden, daar zou een boerenfamilie een parkeerplaats moeten aanbieden. Park4night belooft vriendelijke boeren en een schitterend uitzicht.

Daniel vervolgt zijn weg over een steeds smaller wordende weg. Vinden we daar wat we zoeken? Het navigatiesysteem geeft aan dat u uw bestemming heeft bereikt. Daniel blijft staan op het erf. Drie jongetjes spelen op het veld. Zodra ik uitstap, staan de drie jongens naast me: "Wil je hier kamperen?" “Ja, kunt u mij vertellen waar ik mij moet melden?” De meest brutale jongen legt mij uit: “Wij wonen hier, die jongen woont daar, en jij mag je camper daar ook parkeren.” De jongen in kwestie voegde daaraan toe: “Rijd er gewoon heen en klop dan op de deur.” Maar kloppen is niet nodig. Zodra we bij de boerderij van Brackenberger aankomen, komt de jonge boerin naar ons toe. Ze begroet ons verrast: “Oh, je bent vroeg.” Ik leg haar uit dat het bijna 17.00 uur is en vraag of dat niet te vroeg is. Maar zodra ze het zegt, begrijp ik wat ze bedoelt met vroeg, want ze zegt met een glimlach: “Jij bent de eerste dit jaar; normaal gesproken komen kampeerders niet zo vroeg voor Pasen.” Zij en haar man maken snel de enige parkeerplaats leeg die ze voor 20 euro per nacht aanbieden. Ze lijkt blij dat het seizoen nu begint. En we zijn blij dat we vandaag zo'n fijne plek hebben gevonden om te overnachten. We zetten snel de stoelen voor de auto en genieten van een kopje koffie onder de laatste zonnestralen. Het uitzicht en het geluidslandschap zijn uniek. Indische loopeenden kwaken, ezels grazen, koeien grazen en loeien, en de kat Mowgli zwerft rond de auto. Vanaf onze plek kunnen we de vallei in kijken en naar de andere boeren kijken. Gewoon pure landbouw.

Vandaag is weer een werkelijk “magnifieke dag”. We ontbijten in de camper, maar daarna houdt niets ons meer tegen. Eerst genieten we van de zon op ons eigen voorterrein. Het weer lokt ook wandelaars naar buiten, want er lopen nogal wat wandelaars langs “onze” boerderij. Rond het middaguur pakken we onze stalen rossen in om de omgeving te verkennen. Het plan omvat een waterval en het restaurant “Hirsch” in het nabijgelegen dorp Vorderburg. De boerin legt Daniel de verschillende manieren uit waarop we onze bestemming kunnen bereiken. Het modderige wandelpad naar het dorp is lang, steil, glad en rotsachtig. Afgezien van één onbedoeld contact met de grond met mijn hele lichaam, vind ik het pad prima. Vlak buiten Vorderburg ontmoeten we nog een vonkenheks; gisteren zagen we deze vuren in alle dorpen. Kent u de traditie van vreugdevuren? Nee, dan ben je net als wij. In het restaurant vertelde een jong echtpaar uit de buurt ons met enige trots over deze oude traditie. De jongeman hield zelfs gisteravond de wacht. Maar ik kopieer hier meer gedetailleerde informatie van internet.

"Elk jaar op de eerste zondag na Aswoensdag worden de vreugdevuren aangestoken. Deze oude Alemannische gewoonte is bedoeld om de winter te verdrijven en is niet alleen wijdverbreid in de regio Allgäu, maar ook in Vorarlberg, Zwitserland en Liechtenstein. Op de zaterdag voor het vreugdevuur wordt in het dorp oud hout verzameld en op het vreugdevuur verbrand. De kern van het vreugdevuur is de zogenaamde vreugdevuurspar, die tot aan de top van takken wordt ontdaan en waarop de vreugdevuurheks wordt geplaatst. Deze heksenpop is gemaakt van stro en gevuld met een lading zwartkruit. De explosie van deze lading zou geluk brengen. Zodra het vreugdevuur is opgebouwd, neemt de vreugdevuurwacht het over. Het doel is om te voorkomen dat het vreugdevuur voortijdig wordt aangestoken door bewoners van andere dorpen. Dit "spel" wordt op veel plaatsen nog steeds geassocieerd met de gewoonte en keer op keer wordt een vreugdevuur met succes vroegtijdig aangestoken. Op Funkensonntag wordt de vonk na zonsondergang feestelijk aangestoken. Er wordt gezegd dat het ongeluk brengt als de vonk omvalt voordat de heksenpop ontploft. Sommige oude boerenregels zijn ook gebaseerd op het vonkenvuur. Lange ijspegels op Funkensonntag beloven naar verluidt een lange vlasboom. Interessanter voor het moment is de boerenregel dat als je op Funkensonntag veel sterren ziet, je veel kersen krijgt." Laten we eens kijken of we vandaag veel sterren zien.

Tijdens onze fietstocht stoppen we even bij het kampvuur. Hoewel het pas middag is, arriveren de eerste feestvierders al. Er is genoeg bier, koffie en taart. We gaan verder naar de waterval. Hoewel het een vrij kleine en kunstmatig aangelegde wandeling is, verbaast het mij hoeveel wandelaars naar deze bestemming lopen. Onze fietstocht gaat verder door het dorp “Morgen” naar het restaurant “Hirsch”. De stevige lunch geeft ons kracht voor de terugreis. Voor de terugweg naar de camper kozen we voor de smalle weg waar we gisteren met de camper naartoe reden.

Met een heerlijke kop koffie genieten we van het bijna buitensporig warme weer in maart.

PS Het vreugdevuurfestival laten we over aan de lokale bevolking. Hier genieten we van de rustgevende stilte en de sterrenhemel. Of er dit jaar daadwerkelijk meer kersen zullen zijn, is nog maar de vraag. 😉

Zoals de weersvoorspelling al had voorspeld, werden we wakker van regendruppels. Gelukkig regent het niet echt heel hard en aanhoudend, maar de temperatuurdaling van zo'n 10° is nog steeds goed merkbaar. Wat zijn we blij dat we gisteravond alles voor onze camper hebben ingepakt, zodat we in alle rust kunnen ontbijten, de boer voor de twee nachten kunnen betalen en vervolgens op weg kunnen naar de volgende overnachtingsplek. Vanwege de weersverandering hebben we gisteravond “Bad Wörishofen” als onze nieuwe bestemming gekozen. Getrouw aan onze vakantiefilosofie rijden wij zowel op secundaire als op hoofdwegen. We dalen langzaam af naar het dorp Vorderburg, waar we de sporen van het vreugdevuur van gisteren zien. Ik ben verbaasd hoe groot de afgebrande grascirkel is en dat er in het midden nog steeds een klein vuurtje brandt. Ja, zulke vonkenfestivals zijn echt een groot feest in de kleine dorpjes in de Allgäu.

Zoals u op de foto's kunt zien, zijn de parkeerplaats en het gebied voor de thermen niet bepaald uitnodigend. Ook de prijzen vind ik, 13,00 euro voor de staanplaats (inclusief stroom en afvalverwerking) en nog eens 22,00 euro per persoon voor 2 uur, behoorlijk hoog voor Duitse begrippen. Toch was de reis de moeite waard en hebben we heerlijk uitgerust.

De tocht die we vandaag dwars door het land maken, is moeilijk te overtreffen. Buiten Bad Wörishofen slaan we een smalle zijstraat in. Dan gaan we een aantal kilometers, soms rechts, soms links, precies zoals ons motto luidt: “volg je neus”. Omdat ik als co-piloot voortdurend opdrachten moet geven, heb ik nauwelijks tijd om foto's te maken. Hoe dan ook, we genieten gewoon van de rit. Soms hebben we het gevoel dat het smalle straatje direct over het voorplein van de boerderijen loopt. Wij doen onze dagelijkse boodschappen in een dorpswinkel, waar een spraakzame klant ons uitlegt dat we ons niet meer in de Allgäu bevinden, maar in Opper-Beieren. En zie, vanaf Weilheim in Opper-Beieren is het officieel en tot onze verbazing rijden we weer een paar kilometer over de “Duitse Alpenroute”, wat natuurlijk ook betekent dat de besneeuwde bergen weer in zicht zijn. We verlaten de Alpenroute weer als we afslaan richting Bad Tölz in plaats van Garmisch-Partenkirchen; vanaf deze kruising wordt het weer merkbaar meer “stedelijk”.

De parkeerplaats aan de Isar is vóór het binnenrijden van de stad “Bad Tölz” zeer goed aangegeven. De plaats ligt, zoals beschreven, direct aan de Isar. Het is groot, vlak en vooral stil. De oude binnenstad van Bad Tölz ligt op slechts 500 meter van de parkeerplaats. We besluiten daarom langs de oevers van de Isar te wandelen en vervolgens de oude stad bij de Isarbrug in te gaan. Het oude stadscentrum is klein maar ontzettend mooi. Het is auto- en fietsvrij. De huizen links en rechts van de Marktstrasse zijn in zeer goede staat en prachtig geschilderd. Ik ben verbaasd hoe oud deze huizen zijn. Ik zag een huis dat meer dan 600 jaar oud was. Op de terugweg las ik een informatiebord over de stad en de regio Tölzer Land: "Ten zuiden van München, tussen de rivieren Isar en Loisach, strekt zich de regio Tölzer Land uit. Bergen en meren, kerken en kloosters, steden en dorpen, traditie, cultuur, gezondheid en allerlei sportieve activiteiten - de regio Tölzer Land biedt vakanties voor fijnproevers, rustzoekers, sporters, gezinnen en fijnproevers - kortom, voor elke smaak.

Bad Tölz, het historische kuuroord aan de rivier de Isar, profiteerde lange tijd van de lucratieve zouthandel. Dit is terug te zien in het stadsbeeld; bijzonder indrukwekkend zijn de gevels van de puntgevelhuizen aan de Marktstrasse, ook wel de “mooiste balzaal van het Oberland” genoemd. Rustige steegjes, de historische kuurwijk, herbergen en gezellige cafés: alle bezienswaardigheden van de stad kunt u gemakkelijk te voet verkennen.

Vandaag willen we in München een parkeerplaats zoeken voor drie nachten. We voerden de parkeerplaats “Allianz Arena” in het navigatiesysteem in. Deze kampeerplaats kost 20 euro per 24 uur, inclusief elektriciteit en afvalverwerking. Voor ons is deze kampeerplaats daarom beter geschikt dan de Olympia-plaats, waar niets is inbegrepen. Voor ons is de afstand tot het centrum ook prima, ongeveer 13 kilometer fietspad.

We gaan dus richting München. Als co-piloot wil ik dat we via de snelweg München naderen. Ik neem aan dat we de snelweg gewoon kunnen verlaten bij de afslag “Allianz Arena” en direct naar de parkeerplaats kunnen rijden.

Maar laten we één ding tegelijk doen: we zijn nog steeds in Bad Tölz. En tot mijn verbazing duurt het heel lang voordat we het bord 'einde stad' achter ons laten. Dat is een hele grote stad. En mijn verbazing blijft. In plaats van snel de snelweg op te rijden, rijden we net als gisteren rustig en ontspannen door het landschap. Ongeveer 50 kilometer voor München bereiken we de snelweg. Maar ook hier is er weinig verkeer, niets wijst erop dat we de Beierse hoofdstad naderen. Hoe dichter we bij München komen, hoe meer rijstroken de snelweg krijgt en hoe meer verkeer er langzaam opkomt. We passeren zonder problemen grote snelwegknooppunten, wisselen van snelwegnummer en voelen ons veilig geleid door ons navigatiesysteem. Alles gaat goed, ik ben alleen een beetje verbaasd dat ik nergens op de borden "Allianz Arena" zie staan. Daarom nemen we vol vertrouwen de afslag "Dirnismaning", rijden het dorp in en slaan, nu een beetje aarzelend, een smalle industrieweg in. Na een paar meter stopt Daniel abrupt. Ons favoriete navigatiesysteem wil dat we een smalle brug oversteken, langs een bordje verboden in te rijden en vervolgens verder rijden over een grindweg. Nee, zo werkt het niet. Om het nog erger te maken, zien we in de verte de arena, maar we kunnen er niet naartoe rijden. We keren om en rijden met behulp van Google Maps terug de snelweg op. Maar wie denkt dat we nu direct op dat gebied landen, heeft het mis. We rijden een paar kilometer op de snelweg, en dan krijgen we te horen dat we de afslag moeten nemen, rechtdoor moeten rijden en weer de snelweg op moeten... Ik weet niet hoe vaak we zo rondgereden hebben. Uiteindelijk stond er op het bord bij de uitgang “Allianz Arena” en je zou het niet geloven: precies om 12:00 uur waren we op onze overnachtingsplek, vlak voor de Allianz Arena.

Wij vragen ons echt af of dit de enige toegang tot het park is. Dat weten we niet. Dat maakt niet uit, het belangrijkste is dat we onze bestemming hebben gevonden.

Je moet de architect daarvoor wel krediet geven; De arena is een indrukwekkend gebouw.

Wij voelen ons prettig op het plein en genieten van de directe aansluiting op het fietspadennetwerk van München. Het is even wennen aan het geluid van de snelweg, maar het is te verdragen. Wij bereiden ons voor op 4 nachten omdat de stadstour “Schmankerltour” is uitgesteld tot zaterdag. Hoe dan ook, we hebben nog tijd en geen verdere plannen.

's Nachts word ik wakker van de hevige regenval die op ons dak klettert. Oh mijn God, schiet het door me heen, als het morgen de hele dag zo blijft regenen, gaat ons bezoek aan het Deutsches Museum waarschijnlijk niet door.

Gelukkig verandert het weer naar ‘wisselvallig’. Meestal nat in de ochtend en steeds langere periodes van droogte richting het middaguur. Wij maken onze e-bikes klaar voor vertrek. Daniel programmeert de fietscomputer. Pak uw tas in voor het museumbezoek en kleed u vooral warm aan. Onze dagtocht begint, vanuit het Arenael, kort langs de snelweg, steekt daarna de hoofdweg over en vervolgt vervolgens de route over het fietspad voor ongeveer 12 kilometer. We volgen het bord “Marienplatz” tot aan de Isar. Eerst fietsen we over een met plassen bedekt bospad, dan door de Engelse Tuin en ten slotte langs de Isar naar het Museumeiland. In deze kou en motregen had ik geen zin om foto's te maken van het eigenlijk prachtige fietspad, sorry. Gelukkig viel er tijdens de reis maar een beetje regen, dus onze broeken waren niet helemaal doorweekt. Ze waren net droog genoeg voor het museumbezoek. Ik vind de toegangsprijs van 8 euro per persoon (senioren) redelijk. Helaas, we worden verwelkomd door een heel ander museum dan dertig jaar geleden. De huidige tentoonstellingsstijl bevalt ons veel minder. Toch blijven we met belangstelling in verschillende zalen hangen. Bruggenbouw en waterbouwkunde, machines en hun uitvinders, vliegtuigen en tenslotte techniek. Hier leer ik waarom ik zo aangetrokken word tot barnsteen. 🙈 zie foto's.

Moe en hongerig bereiden wij ons voor op de terugreis. Als de valkuilen van navigatiesystemen er maar niet waren. Net als ons navigatiesysteem in de auto, is ook ons navigatiesysteem voor de fiets nu op volle toeren aan het draaien. Daniel betreedt de Allianz Arena als zijn "favoriete locatie", berekent het navigatiesysteem, en in plaats van 13,6 kilometer spuugt het een route van 110 kilometer uit, terug naar de boerderij in de Oberallgäu. Na een paar herstartpogingen schakelt Daniel het navigatiesysteem uit, omdat we de weg terug al kennen, en bovendien zijn de fietspaden hier in München uitstekend bewegwijzerd. Vanaf de Englischer Garten kunnen we eenvoudig het bord "Arena" volgen. SUPER.

We komen bevroren, nat en bedekt met vuil bij onze camper aan. Gelukkig warmt onze woonkamer snel op. Een goede maaltijd en een warme kop thee sterken ons voor een rustige avond.

Laten we eens kijken of het morgen net zo bewolkt en wisselvallig weer is. Dan blijven we waarschijnlijk in de auto en gunnen we onszelf een echte rustdag.

Nu staan we voor de derde dag voor deze indrukwekkende voetbalarena. Vandaag staat er geen stadsprogramma op het programma en het weer is zo koud en nat dat we liever een echte rustdag in de camper doorbrengen. Tussen het lezen, spelen, koken en… door doe ik een beetje onderzoek op internet naar de “Allianz Arena”. Bij aankomst prees ik de architecten voor hun idee om zo'n voetbalstadion te ontwerpen. Nu kan ik met enige trots schrijven: “Wie heeft het uitgevonden? Twee Zwitsers, natuurlijk.” Het in Bazel gevestigde architectenbureau “Herzog und de Meuron” won de wedstrijd in 2001. De eerste steen voor de voetbalarena, die plaats biedt aan 66.000 mensen, werd in 2002 gelegd en het gebouw werd in 2005 voltooid. Op de website “baunetzwissen.de” staat: “Het ontwerp overtuigt door de innovatieve gebouwschil en de daarmee gepaard gaande mogelijkheid dat twee voetbalclubs zich met hun stadion identificeren. Bayern München en TSV 1860 München zullen in de toekomst beide gastheer zijn in deze sportarena. De façade van het stadion is een van de grootste membraanschalen ter wereld. Het bestaat uit 2.800 pneumatisch voorgespannen ETFE-folie kussens. De extreem transparante folie heeft een lichtdoorlatendheid van 93% en weegt slechts 350 g/m2 bij een dikte van 0,2 mm. Volgens de wensen van de ontwikkelaars kunnen de gevels van het stadion in verschillende kleuren schitteren, afhankelijk van welk team er speelt. Bijna een derde van alle kussens wordt verlicht met ongeveer 25.000 TL-lampen in de kleuren wit, rood en blauw met variaties. De oppervlakte van de verlichte gevelschil bedraagt circa 24.000 m2, de totale oppervlakte 64.000 m2." Zoals u kunt zien, blijven we steken bij de "buitenkant"; Daniel en ik zijn absoluut geen voetbalfans en hebben daarom besloten om het stadion niet te bezoeken of een rondleiding te volgen. Ook het voetbalmuseum spreekt ons niet aan. Wij genieten dus van ons plekje voor het prachtige gebouw en kletsen met de drukke toeristenmassa voor het stadion. En natuurlijk zijn we verbaasd over de geduldige Securitas-man op de brug. Zijn dienst begint om 8.00 uur 's ochtends, hij staat op, zit, gaat even het huisje in, staat op, zit... tot hij laat in de middag klaar is met werken. Het is voor ons een raadsel hoe hij deze lange en vooral saaie dagen doorkomt.

De wekker gaat om 8:00 uur, vandaag is het einde van de rustdag, vandaag is de “Schmankerltour Altstadt” in München. De aanvang is om 13.00 uur bij de Isartor. Omdat het vandaag helaas meer winter- dan lenteweer is, kleden we ons zo warm mogelijk aan en vertrekken rond 10.00 uur in de motregen en een ijzige wind. Om te voorkomen dat we weer over de modderige fietspaden hoeven te fietsen, kiezen we voor het fietspad dat langs de snelweg loopt. Dankzij ons fietsnavigatiesysteem en de goede bewegwijzering van het fietspad bereiken we zonder grote omwegen om 11.00 uur onze bestemming. We parkeren onze fietsen onder de prieel bij het Speelgoedmuseum, vlak bij de Marienplatz, en lopen terug naar de Isartor. Volledig bevroren zijn we blij dat we ons kunnen opwarmen in restaurant Haxenbauer. Zelden hebben we zo genoten van warme chocolademelk als hier. Maar met alleen chocolade zijn we niet tevreden. Met een pannetje kaasspätzle bereiden we ons voor op de populaire delicatessentour, inclusief bierproeverij. Vol nieuwe levenskracht komen we stipt op tijd aan bij de Isartor, waar onze stadsgids ons verwelkomt.

De onderstaande beschrijving van de stadsrondleiding “Weis(s)er Stadtvogel” komt overeen met wat wij in de twee uur konden beleven. Dankzij een groep echtparen uit München gaat deze tour überhaupt door, aangezien het minimum aantal deelnemers 10 personen bedraagt en wij zonder de groep de enige toeristen zijn. De stadsgids bevestigt ons dat veel rondleidingen in deze tijd van het jaar geannuleerd moeten worden. Gelukkig kunnen we vandaag genieten van een rondleiding door de oude binnenstad van München. Naast de vele interessante weetjes over bierconsumptie, bierproductie en de geschiedenis van München, genieten we ook van de heerlijke lekkernijen.

Smakelijke rondleiding door de oude stad

Stadsrondleiding door München met uitgebreide proeverij

Tijdens deze tour genieten we van de lekkernijen van München. Na ons kosmobiodynamische welkomstdrankje in de Isartor gaan we op culinaire ontdekkingsreis door de oude stad. Probeer zelf biersommelier te worden tijdens een begeleide bierproeverij en proef traditioneel gebak uit München met de beste Obazda van München. Als je op de Viktualienmarkt aankomt, valt je meteen het bijzondere gevoel op dat er op de markt slagers te vinden zijn. Ten slotte wandelen we naar een ander instituut van de traditionele Münchense keuken: de Schmalznudel. Daar kunnen we kijken hoe onze Auszog'ne, Strizerl of Schmalznudeln gemaakt worden, waar we vervolgens van kunnen genieten.

• verfrissend welkomstdrankje

• traditionele Münchener Pfennigmuggerl van de Hofkunstmühle

• beste Obazda van de Viktualienmarkt

• gemodereerde bierproeverij 3x 0,1l met knapperige pretzels

• stevige Leberkas-rol van de Metzgerzeile

• vers gebakken Schmalznudel van Café Frischhut

Vandaag beginnen we de dag wat rustiger, want we hoeven pas om 12.00 uur de parkeerplaats te verlaten. Tot die tijd is ons dagticket geldig. Goed uitgerust genieten we van ons ontbijt en maken het huis grondig schoon. Er is weer eens iets mis met ons navigatiesysteem, want het wil ons terugsturen naar de grindweg en de landbouwbrug om de parkeerplaats te verlaten. Om zo soepel mogelijk München te verlaten, lieten we ons via Google Maps naar de snelweg leiden. Vanaf daar vindt ons navigatiesysteem weer de weg. We rijden kort richting Dachau en slaan dan af naar nr. 13 richting Ingoldstadt. Wij zijn verbaasd over hoe weinig verkeer er op deze hoofdweg is. Net als de afgelopen dagen rijden we door idyllische landschappen. Zodra we de snelweg verlaten, zien we meerdere keren herten. Er grazen in totaal 15 herten langs de weg. Bij Pfaffenhausen slaan we een zijweg in richting Geisenfeld. Hoewel deze route de “Duitse Limesweg” wordt genoemd, is het voor ons de “Hopfenstrasse.” Nog nooit zijn we langs zoveel en zulke grote hopvelden gereden. Kort voor Essing steken we de Donau over en zoals het weerbericht op de radio vandaag zei: “Bij de Donau is het zonnig”, de zon verblindt ons werkelijk. Deze mooie en afwisselende route eindigt bij een kleine wandelparkeerplaats aan het Main-Donaukanaal, bij de dorpsingang bij Essing.

Eigenlijk gingen we oorspronkelijk alleen naar Essing, omdat we vanaf hier via een mooie toeristische weg noordwaarts naar Beingries en dan direct door het Altmühltal kunnen rijden. Maar toen ontdekten we hoeveel dit kleine plaatsje te bieden heeft: de prachtige parkeerplaats, het mooie dorp met een heel goed restaurant, het Main-Donaukanaal met zijn prachtige vrachtschepen en natuurlijk niet te vergeten de Tatzelbrug. Rond het middaguur nemen we afscheid van dit alles en kijken we uit naar de toeristische route. Een tocht over het kilometerslange kanaal is een echte aanrader. Tot onze verbazing zagen we vandaag geen herten, maar wel een groep wilde ganzen die in het veld wormen aan het pikken waren. Ze doen me denken aan het verhaal van Selma Lagerlöff en ik moet lachen als ik bedenk hoe grappig het zou zijn als ik hier de tamme gans Martin met de kleine Nils Holgersen zou zien. Maar ik kan niet lang bij dit soort sprookjes blijven hangen, want het weer slaat plotseling om. In plaats van zonneschijn worden we eerst verrast door regen, die al snel overgaat in natte sneeuw. De witte korrels zijn moeilijk te zien en plakken al aan de grond. Niet alleen het weer, maar ook de ligging van de weg, die niet overeenkomt met de wensen van de navigatie, vergt maximale concentratie. Onze oplossing is om herhaaldelijk via-punten in te voeren en deze vervolgens op tijd te verwijderen. Zo voorkomen we dat we per ongeluk stads- of dorpscentra inrijden. Ondanks mijn uiterste concentratie mis ik de afslag naar het Altmühltal in Beingries. Ik dacht dat als we vanaf hier richting Eichstätt zouden rijden, we vanzelf in het Altmühltal terecht zouden komen. Dat is een verkeerde gedachte, want al snel zie ik dat onze route en de afbeelding op het navigatiesysteem totaal niet overeenkomen met die op de wegenkaart. Als ik beter kijk, zie ik dat we over de heuvels rechts van het Altmühldal rijden. Bij Pollenfeld slaan we rechtsaf en komen direct in Eichstätt im Altmühltal aan. We rijden nu zonder problemen over onze favoriete route. Wij hebben deze route een paar jaar geleden gereden en waren er erg enthousiast over. Tegenwoordig is ons enthousiasme beperkt. Enerzijds vermoeden wij dat de tocht door het Altmühldal in omgekeerde richting veel aantrekkelijker is. is. Vooral de Burgsteinrotsen bij Dollenstein zijn langer en beter te zien. De eerste dagen van maart lijken daarentegen niet erg geschikt, omdat de bruine, kale bomen en de regenwolken een nogal somber beeld opleveren. Hoe dan ook, de reis was leuk en we kunnen altijd nog een keer door het overigens prachtige Altmühldal rijden. We volgen de Altmühl tot aan de stad Treuchtlingen en rijden vervolgens via Heidenheim en Wassertrüdingen naar Dinkelsbühl.

Op internet vond ik een antwoord op de vraag waarom zoveel mensen Dinkelsbühl bezoeken: “In 2014 noemde het nieuwsmagazine “Focus” de oude binnenstad van Dinkelsbühl de “mooiste oude binnenstad van Duitsland.” In 2021 noemde CNN Dinkelsbühl de “Mooiste Stad van Europa.” Dinkelsbühl was de enige vertegenwoordiger van Duitsland in deze ranglijst.”

Een aanrader is de parkeerplaats aan de Mönchsrother Strasse, direct naast de begraafplaats. Voor 8,00 euro (24 uur) krijgt u gratis afvalverwijdering en tegen een kleine vergoeding elektriciteit en vers water. Het plein ligt op slechts een paar meter afstand van de “stadspoort van Nördlingen”, zodat we de stad snel te voet kunnen verkennen. De gehele oude stad is omgeven door een stadsmuur en in elke richting zijn er stadspoorten.
In het oosten ligt de “Wörnitztor”. Het is de oudste poort en dateert uit de Staufenperiode, aan het einde van de 14e eeuw.
In het westen ligt de “Segringerpoort”. De oorspronkelijk machtige, vier verdiepingen tellende stadspoort werd zwaar beschadigd door de belegering van Zweedse troepen in 1648 en stortte in 1649 volledig in. In 1655 werd de poort in barokstijl herbouwd tot de huidige vorm met de karakteristieke uivormige koepel.

In het noorden de “Rothenburger Tor”. Deze poort was, naast de Nördlinger Tor, de belangrijkste in- en uitgang van de stad. Op de bovenste verdiepingen bevinden zich de schietgaten en de gevangeniscellen, waarvan sommige zo klein waren dat de gevangenen niet konden liggen. Hier werden de vermeende heksen berecht.

Omdat de stadstour pas om 11.00 uur begint, kunnen we de dag rustig doorbrengen. Zoals gewoonlijk ontbijten we en ook al schijnt de zon, kleden we ons vandaag warm aan. We fietsen naar het VVV-kantoor, want na de stadswandeling willen we nog een rondje over de stadsmuren fietsen. Je gelooft het niet, maar vandaag, op een normale werkdag, nemen er 9 mensen deel aan de stadsrondleiding. En het zijn niet allemaal toeristen die veel reizen; een stel woont zelfs vlakbij. De rondleiding start bij het VVV-kantoor of het Huis van de Geschiedenis. Kort chronologisch overzicht van de stichting van de stad: Rond 730 werd een Frankisch koninklijk hof beschouwd als de kern van de nederzetting.
Rond de 10e eeuw werd op de kruising van twee oude handelsroutes een vestingwerk met wal en gracht gebouwd.
1188 Eerste gedocumenteerde vermelding als “geschenk van keizer Frederik I etc.”

Wij beseffen dat wij hier op heel oude grond staan. Het VVV-kantoor bevindt zich in het oude stadhuis, ernaast ligt de Leeuwenfontein en niet ver daarvandaan de Wörnitzpoort. Deze plek vormt het indrukwekkende decor voor de overdracht van de Kinderzeche-mijn door de stad gedurende 10 dagen elk jaar in juli. Voor de inwoners van Dinkelsbühl is dit festival het vijfde seizoen en gasten en belangstellenden zijn van harte welkom. Op de Wörnitzer toren is de torenklok duidelijk te zien. De stadsgids legt ons uit hoe belangrijk deze bel was in de middeleeuwen. Want bij zonsondergang waren alle vier de poorten gesloten. Om ervoor te zorgen dat handelaren en boeren die op het land werkten, de stad konden binnenkomen voordat de poorten sloten, werd de bel een half uur voor sluitingstijd geluid. Onze tocht gaat verder naar de Münster, een laatgotische hallenkerk. Hier legt de gids ons de bijzonderheid van de religieuze mix van de stad uit. Na de Reformatie was de helft van de bevolking in de stad protestants en de andere helft katholiek. Beide geloofsrichtingen mochten gebruikmaken van de kerk en beide geloofsrichtingen moesten in het bestuur vertegenwoordigd zijn. Dat klinkt eigenlijk heel modern, maar in dit geval leidde het ertoe dat de stad veel hogere uitgaven kreeg en daardoor steeds armer werd. Hierdoor kon de imposante kerktoren, die waarschijnlijk gepland was, niet meer gebouwd worden en daarom staat de kleine toren van de voorgangerkerk nog steeds vlak bij de hallenkerk. We vervolgen onze weg langs de stadsmuur naar het Spitalhof, een gebouwencomplex dat op een klein dorpje lijkt. Ook hier horen we veel spannende verhalen en natuurlijk ook het huidige gebruik van de gebouwen. Na het Spitalhof bereiken we de Rothenburgerturm (Heksentoren) en lopen we verder langs de oude, statige huizenrij aan de hoofdstraat. Hier zien we dat het stadje vrijwel uitsluitend uit vakwerkhuizen bestaat, waarvan er veel achter pleisterwerk verborgen zijn. Dat er in de stad zoveel vakwerkhuizen staan, heeft ook te maken met de eerder genoemde verarming; de stadsbewoners konden zich alleen deze goedkope bouwstijl veroorloven. Tegenwoordig zijn ze uiteraard blij met dit unieke stadsbeeld. De stadstour eindigt stipt om 12.00 uur op het marktplein voor de Sint-Joriskathedraal. Uiteraard valt er nog veel meer te vertellen over het stadje. Als u de stadswandeling op de kaart bekijkt, ziet u slechts een klein deel van de gehele oude stad. Voor ons was het goed, we hebben veel interessante dingen geleerd en bekijken de stad vandaag met andere ogen dan gisteren. Maar één ding stoort ons nog steeds, en zoals we tijdens de stadstour leerden, zijn we niet de enigen: het is extreem hoeveel verkeer er door deze prachtige oude steegjes en straten rijdt. Er is geen enkele meter voetgangersgebied in deze stad.

Na de stadstour stappen we op de fiets en fietsen we rond de buitenkant van de stadsmuur. Deze route werd aanbevolen door de stadsgids. Je passeert speeltuinen en enkele van de vele stadsvijvers. Het parkachtige terrein is goed onderhouden en prachtig aangelegd. Onze tocht eindigt bij de Segringer Tor en we fietsen via de Segringer Strasse richting het marktplein. Maar wat zien we een paar meter verder? De Eichner Old Town Bakery is vandaag geopend, gisteren was hij gesloten. En wat krijg je bij de bakker? Dat klopt, onze langverwachte bijensteek. Zo kunnen we ons aan een tafeltje in de bakkerij opwarmen en versterken met een warme chocolademelk en een heerlijke Bienenstich-taart. Daarna keren we in één keer terug naar de camper.

De zon schijnt tot zonsondergang, maar vandaag is de koude wind nog sterker dan de warmte van de zon. Wij blijven dus in de warme kamer en genieten van het gebruikelijke kampeerleven.

Het is een waar genoegen om de nieuwe reisdag te beginnen met zoveel zonneschijn en geen wind. Vandaag missen we onze winterjassen zeker niet, want de zon is al lekker warm. Het lijkt alsof de lente plotseling uit haar winterslaap ontwaakt. Het is bijna T-shirtweer, sneeuwklokjes, narcissen en narcissen bloeien in de wei en wij kampeerders raken eerder aan de praat nu de kou ons niet meer dwingt om de auto in te gaan. Daarom kletsen we ook nog even met de buren voordat we verder reizen. De reden voor ons ochtendgesprek is niet alleen het warme weer, maar eerder ons “startprobleem”. Daniel vergeet onze assteunen in te klappen, hij start de motor en tegelijkertijd klinkt er een waarschuwingssignaal op het display van de assteun. Normaal gesproken is dit geen probleem, de veiligheidsvoorziening trekt de steunen automatisch terug. Maar tegenwoordig is dat heel anders: een waarschuwingslampje geeft aan dat er iets kapot is. De steunen schuiven niet in en het bedieningspaneel is geblokkeerd. De steunen blijven naar beneden en dus zitten wij ook vast. Daniel en ik weten dat Daniel de steunen in noodgevallen handmatig omhoog kan tillen, maar dat is wel een complexe installatie. Daniel vindt in de handleiding geen enkele verwijzing naar een oplossing voor het probleem. Ondertussen komen natuurlijk ook de mannen van hiernaast langs en kijken met medelijden toe hoe het met ons gaat. Er is nog één poging over. Koppel het systeem los van de voeding, voer een reset uit en kijk wat er gebeurt. Gelukkig kan Daniel de steunen zonder problemen omhoog tillen. Nadat we het water en de toiletten hebben geloosd en vers water hebben bijgevuld, begint de reis opnieuw. Terwijl we afwisselend door platteland en industriesteden rijden, rijden we langzaam Beieren uit en Baden-Württemberg binnen. Tegenwoordig zien we dat er ontzettend veel en grote zonnepanelen op de daken liggen; Zelfs het dak van een kerk is geheel bedekt met stroomgeneratoren. Er staan ook veel windturbines parallel hieraan. De productie van hernieuwbare energie lijkt hier sterk te worden bevorderd.
Vanuit Künzelsau slaan we weer af naar een voor toeristen bezienswaardige weg, de “Württembergse Wijnroute”. Ook zonder de naam van de weg zouden we hebben gemerkt dat we door een wijngebied reden, want op de heuvels strekken zich eindeloze wijngaarden uit.

In Forchtenberg vinden we zonder problemen een parkeerplaats; Het is ook heel goed aangegeven. Net als gisteren staan we hier naast een begraafplaats. Maar de plek is veel idyllischer. Voor ons stroomt de rivier de Kocher, naast ons staan fruitbomen en een paar meter verderop, aan de andere oever van de Kocher, ligt het stadje Forchtenberg.

De ruïnes van het kasteel Forchtenberg torenen hoog boven de stad uit. Volgens Google Maps kun je de uitkijktoren beklimmen. Met het prachtige weer dat we vandaag hebben, willen we natuurlijk naar het kasteel fietsen. Ik vond de volgende (verkorte) informatie op internet. "De ruïnes van Forchtenberg zijn de ruïnes van een middeleeuws kasteel op een heuveltop bij Forchtenberg in Baden-Württemberg. Konrad von Dürn wordt beschouwd als de bouwer ervan. Om zijn bezittingen te consolideren, bouwde Konrad het kasteel in 1234 op een berguitloper. De bouw van het kasteel viel ook samen met de stichting van de stad Forchtenberg eronder. Het kasteel wisselde door de eeuwen heen herhaaldelijk van eigenaar, werd verwoest en herbouwd totdat uiteindelijk, in 1989, de stad Forchtenberg het complex overnam en het, tegen een kostprijs van 1,3 miljoen euro, grondig renoveerde en beveiligde, waardoor de ruïnes toegankelijk werden voor het publiek." Gelukkig fietsen we op e-bikes, want we liften de behoorlijk steile berg op. Maar het uitzicht vanaf daar is werkelijk prachtig en het hele kasteelcomplex is de moeite waard om te bekijken. Terug in het stadje fietsen we nog een paar kilometer langs de Kocher rivier. Helaas moeten we hetzelfde fietspad terug nemen, want er is maar aan één kant van de rivier een fietspad. We genieten van de rust in de auto totdat we 's avonds naar het Italiaanse restaurant gaan. Schuin aan de overkant van de straat zien we dat een Duits echtpaar dat gisteren naast ons reed, ook deze parkeerplaats oprijdt. Misschien ontmoeten we haar wel in het Italiaanse restaurant, dat zou wel leuk zijn. Nee, ze zitten niet bij het Italiaanse restaurant, maar het kleine restaurant zit al vol. We zijn verbaasd hoe populair deze plek is, ook al hebben de eigenaren het pas een maand geleden overgenomen. Wij feliciteren de herbergiers en hopen dat de zaken zo goed blijven gaan. Wij kunnen het restaurant in ieder geval van harte aanbevelen.

De tocht van vandaag heeft als titel "Van de amandelbloesem naar de sneeuw en terug naar de amandelbloesem" met de toevoeging "inclusief kilometerslange omwegen".

Maar laten we beginnen met de afdaling. Er is een ware leegloop gaande op de enorme parkeerplaats (300 campers). We ontbijten rustig, want de kampeerders staan al in de rij bij het stortpunt. Rond 11.30 uur sluiten ook wij aan in de rij. Gelukkig is er geen haast; Integendeel, mensen kletsen en helpen elkaar. Om 11:15 uur is het zover. Wij nemen de lijn 37 richting Kaiserslautern. De route is aangemerkt als toeristische attractie. Door de regen van vandaag en de bruine, kale bomen ziet de smalle vallei er nogal somber en herfstig uit. Behalve de weg, de beek en de spoorlijn is er hier niet veel meer te beleven. Oh, ik vergat bijna dat er langs de kant van de weg nog steeds een aantal verouderde, deels gesloten papierfabrieken staan. De route is niet zo negatief als het klinkt; op een zonnige zomerdag is het er zeker idyllisch. Minder idyllisch is dat we in Hochspeyer niet de afslag 48 op kunnen; Vanwege bouwwerkzaamheden moeten we eerst om het dorp heen rijden en dan door de smalle straatjes dwars door het dorp, dat op de heuvel ligt. Alleen op deze manier kunnen we de door toeristen aanbevolen "Frans-Duitse toeristische route" bereiken. Een ander probleem is, wederom, ons navigatiesysteem. Zelfs in Hochspeyer wilde men al graag naar Kaiserslautern. Zelfs nu, terwijl we over zo'n mooie, bergachtige maar brede weg rijden, wil hij steeds weer afslaan. Het wordt ons te dom, dus verwijderen we de "truck"-instelling opnieuw. Nu zijn we het eindelijk eens, het navigatiesysteem en wij. Nu kunnen we nog meer genieten van deze prachtige bergweg. Omdat onze camper niet is uitgerust volgens de Franse normen, willen we zeker niet over de Franse grens rijden. Daarom verlaten we bij Rinnthal de weg 48 en nemen we de weg 10 richting Landau in der Pfalz. Maar zoals ik al zei, rijden we tegenwoordig in de "omwegmodus"; Voor de tweede tunnel, waar we Annweiler omheen moeten rijden, staat een slagboom en een omleidingsbord. Deze rondweg wijst naar wegnummer 48 en zo rijden we nog steeds vlak langs de Franse grens door het kuuroord Bad Bergzabern. Omdat we per se via de Duitse Autobahn naar het zuiden willen rijden, rijden we terug naar Landau. Vervolgens rijden we een paar kilometer door het landschap en bevinden we ons alweer midden in het amandelbloesem- en wijnbouwgebied. Om de bloesems beter te kunnen fotograferen, maakt Daniel de voorruit schoon. Kort voor Karlsruhe bereiken we de snelweg. Bij wijze van uitzondering nemen wij deze snelweg, zodat we in alle rust de grote stad kunnen vermijden. Rustig!? Als we een omweg niet erg vinden, gaat voor de verandering ons oliedruklampje knipperen. Rijd de vluchtstrook op, open de motorkap, vul de olie bij en rijd verder. Al snel bereiken we de afslag Baden-Baden, waar we de snelweg verlaten en de 500 nemen, een andere weg die de moeite waard is. Bij het plannen hield ik er geen rekening mee dat dit de Zwarte Woudhochstraße is. Nu kunnen we het echt voelen als we rijden. We rijden tot 1000 m boven zeeniveau. Links en rechts ligt sneeuw en wederom zien we skiërs. Het is moeilijk te geloven door welke klimaatcontrasten we vandaag rijden. In Bad Peterstal overwegen we om te overnachten op de parkeerplaats bij de ingang van het dorp. Het is eigenlijk gewoon een parkeerplaats aan de straat en nog steeds erg duur, dus rijden we door. Eigenlijk is het niet zo ver naar Gengenbach. Als er maar geen omleidingen waren. Bij de afslag richting Zell am Hammersbach staat weer een bord met 'verboden in te rijden'. Omweg via Offenburg. Nee hoor, ik wilde deze stad eigenlijk vermijden. Hoe dan ook, we moeten erdoorheen. Via route 28 rijden we naar Offenburg, via route 3 rijden we door Offenburg en via route 33 rijden we uiteindelijk Offenbach uit. En deze weg leidt ons rechtstreeks naar de grote parkeerplaats in Gengenbach. En wat ons bij de ingang van Gengenbach tegemoet komt: een veld vol amandelbloesembomen.

Oh, wat voelt het goed om na zo'n reis op zo'n mooie plek te zijn. We zijn moe, maar niet moe genoeg om niet de paar kilometer naar de stad te fietsen. Gengenbach is zeker een bezoek waard. Het is klein maar krachtig. Hier kunt u uw favoriete restaurant kiezen uit talloze opties. Wij kozen voor het kleine restaurant "Schatulle" in de binnenplaats vlak bij het stadhuisplein. Dit kleine, gezellige restaurant lijkt een insidertip te zijn voor zowel de lokale bevolking als toeristen. Met een beetje geluk krijgen we een tafeltje boven. De bediening is erg vriendelijk en het eten is uitstekend. Op weg naar huis willen we door de bovenste stadspoort rijden, maar dat blijft een wens. Vanwege werkzaamheden is de poort niet toegankelijk, ook niet voor fietsen. Met een glimlach, want deze bouwput past precies bij deze tijd, rijden we over het marktplein door de onderste poort, over de brug en dan langs de dam terug naar de auto.
Ik vraag me af of Daniel droomt over de bochten en de verbodsborden? Ik kan het me goed voorstellen.

Geen dromen, we sliepen allebei heerlijk. De ligging is optimaal, centraal en toch niet lawaaierig, ondanks de nabijgelegen straat. Omdat onze vakantiedagen langzaam ten einde lopen, verlaten we deze mooie plek al en plannen we een overnachting in Staufen op camping Belchenblick. Uiteraard kies ik vandaag voor wegen die aanbevolen zijn voor toeristen. We rijden dus niet via Offenbach naar Freiburg, wat logisch zou zijn, maar via Hasloch naar het Elztal. Eigenlijk dacht ik dat we alweer in de bergen waren, maar dat is niet het geval. Tijdens het wandelgedeelte fietsen we door een prachtige, landelijke vallei. Tussen Elzach en Waldkirch wil ons navigatiesysteem via Simonswald over een smalle weg rijden. Vóór de bocht zien we de doorrijhoogtebeperking van 2,85 m. Onze camper is precies even hoog. Daarom laten we deze route-suggestie links liggen en nemen we in plaats daarvan de bergachtige route via Kandel, langs de Altersbacher waterval. Pardon, de blokkades beginnen weer. De weg naar Kandel is afgesloten, de rondweg gaat via Waldkirch. Nou, dan gaan we gewoon lekker via de hoofdweg door het Glottertal fietsen, via de "Schwarzwalder Klokkenstraße". Ik zie geen koekoeksklokken of andere klokken, maar het landschap is weer prachtig en lieflijk. We genieten van de rustige rit en grappen dat we vandaag zeker niet in de sneeuw terecht zullen komen. Misschien was dit wel gebeurd als we via Titisee waren gereisd zoals oorspronkelijk gepland. Maar een paar kilometer na St. Peter, of vlak voor Waldau, nemen we de kortere weg via Buchenbach naar Kirchzarten. Kort na Oberried begint een andere extreme bergweg; rechts zien we de zomerrodelbaan en links zien we de bergen, met onze weg die ertussen omhoog kronkelt. In Hofsgrund bevinden we ons, tegen onze verwachtingen in, weer in de sneeuw. Volgens de navigatie hoeven we nu nog maar een paar kilometer te rijden naar Staufen. Kort na Hofsgrund hoeven we alleen nog maar via Spielweg en Obermünstertal naar Münstertal te rijden. Bij het bewuste kruispunt stopt Daniel en zegt: "Hier gaan we niet heen." Uiteraard is de weg alleen toegestaan voor voertuigen tot 3,5 ton, en onze auto weegt 4 ton. Op de nabijgelegen parkeerplaats bedenken we waar we doorheen zullen rijden. We zetten het navigatiesysteem weer op vrachtwagen en kijken welke route het voorstelt. Zijn suggestie is om de berg af te dalen en dan via Au naar Staufen te gaan. Deze route omzeilt in ieder geval de nabijgelegen stad Freiburg. In plaats van de paar kilometer naar Staufen rijden we nu weer zo'n 35 kilometer. Vanaf deze parkeerplaats gaat het alleen maar bergafwaarts, en wel extreem bergafwaarts. De helling bedraagt 14% en de haarspeldbochten op deze 11 kilometer lange bergroute kunnen we niet meer tellen. Overigens is de route voor motorrijders zo aantrekkelijk en gevaarlijk dat deze in het weekend voor motorrijders is afgesloten. Ik ben verbaasd hoe Daniel deze kronkelige route zonder problemen rijdt. Bij het dalstation "Schauinsland" verlaten we de bergweg, want van hieruit moeten we via Horben via Au naar Staufen. Een paar meter boven het spoor gaan we rechtsaf en staan weer voor een wegversperring. De weg naar Horben is vanwege bouwwerkzaamheden niet begaanbaar. Nu hebben we geen andere keuze dan via Freiburg te gaan. Dus we zetten door en gaan op pad. Ik hoop dat ons navigatiesysteem ons buiten de stad zal leiden. In eerste instantie zijn we vol goede moed, maar plotseling, bijna onvoorbereid, bevinden we ons in het stadscentrum, vlak voor de kathedraal. Daniel rijdt volgens het navigatiesysteem, maar hij heeft al een rijverbod. Ik wil gewoon de snelweg op en uit deze chaos. Hoewel het snelwegbord Colmar aangeeft, rijden wij die kant op. Gelukkig vindt ons navigatiesysteem de route naar Staufen weer. Deze leidt ons de stad uit en al snel zien we het bordje "Staufen". Via Au zien we nu van onderen de afgesloten weg naar Horben. Wij rijden comfortabel richting Münstertal. Wij grappen dat misschien, wie weet, de weg naar Staufen ook is afgesloten. Zo gezegd, zo gedaan: de afslag naar Staufen wordt geblokkeerd door een omleidingsbord. Opnieuw blokkeert een bouwplaats onze directe route naar onze bestemming. Wij zijn van mening dat Duitsland veel investeert in de aanleg van wegen. Nou, deze omweg kost ons maar een paar kilometer en uiteindelijk bereiken we onze bestemming iets voor 16.00 uur, twee uur later dan oorspronkelijk gepland en waarschijnlijk met een paar kilometer meer op de teller dan oorspronkelijk verwacht.

Om onze vakantie af te sluiten, kiezen we er bewust voor om op een camping te verblijven. Voor ons begint de zoektocht naar de perfecte plek meestal met de ACSI-campinggids. Wij kijken of er in de buurt van onze gewenste bestemming een plek is met een kortingskaart. Vandaag hebben we geluk. Wij willen haarborstels kopen voor onze kleinkinderen in Münstertal en de camping in Staufen is daarvoor ideaal gelegen. De camping is groot (230 plaatsen), maar dankzij de goede afbakening van de verschillende weidegebieden voelen we ons er erg prettig. Ik denk dat je de familietraditie op de een of andere manier kunt voelen. De camping is sinds 1961 in familiebezit. Wij zitten aan de voorkant en de sanitaire voorzieningen zijn zeer schoon en nieuw. Na bijna drie weken vakantie op parkeerplaatsen of parkeerplaatsen, beschouw ik het hier geboden pakket bijna als luxe (ruimte, inclusief elektriciteit, douche, afwasruimte met warm water, etc.). Wij hebben geen andere voorzieningen nodig, dus ik weet niet zeker of de Zwarte Woud-toeristenkaart vanaf de eerste dag is inbegrepen. Ook weet ik niet of de fitnessruimte en de wasmachine extra kosten met zich meebrengen.

Tegenwoordig genieten we van alle gemakken van een camping: douches, schone toiletten en afwassen buiten de camper. Na deze ontspannende ochtend halen we onze fietsen uit de campergarage en fietsen we over het fietspad langs de Neumagen-beek naar Münstertal. Hier krijgen we informatie bij het toeristenbureau, waar we de borstelfabrikant “Pfefferle Bürsten” vinden. De drie mensen bij het VVV-kantoor zijn verbaasd dat er in hun dorp een borstelfabriek is. Een dame weet dat de “Mathieis Distillery” penselen verkoopt, maar ze weet vast en zeker dat we bij het outletcentrum lokale penselen kunnen krijgen. Met behulp van de website “Pefferle Brushes” legden de toeristen ons de weg uit. Zij raden aan om gewoon over de hoofdweg te rijden. Al snel staan we voor de winkel van de distilleerderij Matheis. Maar de keuze aan penselen in de kleine vitrine is beperkt. Bovendien verkopen ze alleen schoonmaakborstels en geen haarborstels. De goede vrouw legt ons uit dat we ongeveer 4 kilometer verder de berg op moeten rijden, via de Spielweg, voorbij het kleine kapelletje, daar vindt u de borstelfabriek. Op onze e-bikes fietsen we de route zonder problemen omhoog. Kort na 12.00 uur staan we voor het fabrieksgebouw. Gelukkig kan een jonge arbeider ons informatie geven over de veelgezochte borstelfabriek. Tot onze teleurstelling legt hij uit dat hier al jaren geen penselen meer worden gemaakt. Nee, er werkt niemand meer. Gelukkig is de fietsroute zo mooi dat wij ons winkeluitje als een gezonde fietstocht beschouwen. In restaurant Bahnhof in Münstertal verwennen wij onszelf met een zeer goede lunchkaart. Op de terugweg naar de camper stoppen we nog even bij het outletcentrum. Bij “Stein&Wein” vinden we penselen uit het Zwarte Woud, maar helaas geen haarborstels. Maar de aardige verkoopster raadt ons aan om naar Todtnau te gaan, waar zij haar penselen haalt. De borstelfabriek van Faller/Keller is zeker nog steeds in bedrijf.